του Κίμωνα Χαραλάμπους
Μιας και είναι καλοκαίρι με τον ήλιο να καίει θα σας πάμε ένα δροσερό ταξίδι γνώσης στην ιστορία των Ελλήνων. Αφού δεν μας τα μαθαίνουν στα ελληνικά σχολεία, θα μας τα μάθουν οι ξένοι!..
Η Ενριέττα Μερτζ, νομικός, γεννήθηκε το 1898 και πέθανε το 1985 σε ηλικία 89 ετών.
Οι Έλληνες της οφείλουν πολλά για αυτά τα οποία ανακάλυψε και για αυτά τα οποία έγραψε και διετράνωσε. Το κακό είναι ότι οι Έλληνες, πλην ελαχίστων, δεν γνωρίζουν το τι της οφείλουν.
Η Ενριέττα Μερτζ, μετά το 1950, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την αρχαιολογία και είχε την έμπνευση, να αποδείξει ότι οι αρχαίοι Έλληνες θαλασσοπόροι και συγκεκριμένα οι αργοναύτες και ο Οδυσσές, αφού γιας αυτού είχε γραπτά στοιχεία, όχι μόνο έφθασαν στην Αμερική, αλλά και επέδρασαν πολιτισμικά επάνω της και μάλιστα έντονα, φτάνοντας στο σημείο να επιβάλουν τα σύμβολα των Ελλήνων στους ντόπιους, που είχαν επίσης ελληνικές ρίζες.
(…)
Η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία και είναι αποδεκτή από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, βασίζεται πλέον σε τρία μεγάλα δόγματα:
Ο πολιτισμός και η τεχνολογία, άρχισαν εκ του μηδενός να αναπτύσσονται πάνω στην γη και από τότε που ξεκίνησαν, συνεχίζουν να εξελίσσονται μέχρι σήμερα, χωρία καμία διακοπή και χωρίς σημαντικά σκαμπανεβάσματα κατά την άνοδο του επιπέδου τους. Αυτό είναι το δόγμα της γραμμικής ανάπτυξης του πολιτισμού.
Ο πολιτισμός άρχισε να εμφανίζεται στην Ανατολή, κατά προτίμηση στην Μεσοποταμία και από εκεί μεταδόθηκε προς δυσμάς και βέβαια έφθασε και στους Έλληνες που τον παρέλαβαν και τον ανέπτυξαν. Αυτό είναι το δόγμα του εξ Ανατολής φωτός.
Τα πρώτα ανθρωποειδή όντα εμφανίστηκαν στην Αφρική, περπατούσαν στα τέσσερα και είχαν μαύρο χρώμα. Σταδιακά, επειδή τα… χέρια τους καιγότανε από το καυτό αφρικανικό έδαφος, άρχισαν να περπατούν στα… δύο (παρακαλώ συγκρατήστε τα γέλια σας). Αργότερα μετακόμισαν στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ και πήραν την μορφή ανθρώπου.(…)
Όποιος δεν ενστερνίζεται αυτά τα τρία θεμελιώδη δόγματα, δεν μπορεί να θεωρείται σοβαρός επιστήμονας.
(…)
Η ιστορία αυτή έχει τόσα πολλά κενά και τόσες πολλές ασυνέχειες, ώστε αναγκάστηκε να δεχθεί ότι υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία κατά τον ρουν της.
(…)
Για να καλυφθούν τα τεράστια κενά της ιστορίας επικαλέστηκαν τους εξωγήινους και τους Άτλαντες.
(…)
Τότε ήταν που εμφανίστηκε η Ενριέττα Μερτζ. Επιστήμων ανήσυχη και «ανυπάκουη». Υπηρετώντας στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, διέπλευσε πέντε φορές στον Αμαζόνιο και μετά τον πόλεμο «όργωσε« τις Άνδεις στο Περού, την Βολιβία και την Κολομβία.
Εκεί λοιπόν που όλοι οι αντιρρησίες της συμβατικής ιστορίας μιλούσαν για εξωγήινους και Άτλαντες, η Μερτζ μίλησε για τους Έλληνες. Και ήταν αυτονόητο να το κάνει αυτό, αφού είχαν δύο βασικές διαφορές με τους Άτλαντες και τους εξωγήινους.
Μπορούμε να βρούμε γραπτά και αρχαιολογικά μνημεία τους.
Υπήρχαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε.Βασίστηκε στις αρχαίες πηγές των Αργοναυτικών τόσο από τα Ορφικά, όσο και από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, καθώς και στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Μόνο που η Μερτζ, σε σχέση με τους δέσμιους της συμβατικής ιστορίας ερευνητές, ασχολήθηκε με τους πραγματικούς θαλασσόλυκους, τους Έλληνες.
Έδειξε λοιπόν ότι ο μεν Οδυσσέας έφθασε στον Κόλπο του Μεξικού, ενώ οι Αργοναύτες στην Νότιο Αμερική.
Το 1965 εξέδωσε το βιβλίο με τίτλο «The Wine Dark Sea», η θάλασσα δηλαδή, με το χρώμα του σκόρου κρασιού, όπου με κάθε λεπτομέρεια ερμήνευσε τα υπό του Ομήρου γραφέντα στην Οδύσσεια, συνδυάζοντας τα με τις πάμπολλες αρχαιολογικές ανακαλύψεις και παρατηρήσεις της.
(…)
Η δουλειά της Μερτζ, εννοείται πως θάφτηκε από το παγκόσμιο κατεστημένο και στην Ελλάδα μετά βίας ακούστηκε.
Η ανήσυχη Αμερικανίδα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε τις έρευνές της και εξέδωσε και δεύτερο βιβλίο, καθώς και σωρεία επιστημονικών εργασιών.
Βρήκε η Μερτζ περί τις 2000 επιγραφές γραμμένες στα ελληνικά κατά μήκος του Αμαζονίου.
Εκτός από αυτά που βρήκε στον Αμαζόνιο η Μερτζ αναφέρει ότι το 1936, όταν κατασκευαζότανε το φράγμα του ποταμού Κάμπερλαντ, βρέθηκε ναός ελληνικού ρυθμού.
Ο ναός αυτός ωστόσο καλύφθηκε πλήρως από τα νερά που συγκεντρώθηκαν από τα φράγμα και καταστράφηκε από τα «έργα» του όλου εγχειρήματος.
Η Ενριέττα Μερτζ κάνοντας όλα αυτά που δεν έκαναν οι Έλληνες, παρουσίασε το 1966 στο 37οδιεθνές συνέδριο των Αμερικανικών μελετών, που έγινε στην Μαρ Ντε Λα Πλάτα της Αργεντινής, την μελέτη της για τους Αργναύτες, εποδεικνύοντας την εκστρατεία τους στην Νότια Αμερική και όχι στον Εύξεινο Πόντο.
Στο επόμενο αντίστοιχο συνέδριο, που έγινε τον Αύγουστο του 1968 στην Στουγκάρδη, η Ενριέττα Μερτζ επανήλθε και ανακοίνωσε ότι οι Έλληνες θαλασσοπόροι του απώτατου παρελθόντος διέθεταν κάποιου είδος πυξίδας, την χρήση της οποίας μετέφεραν και στην Κεντρική Αμερική.
Η Μερτζ πίστευε ότι οι Αργοναύτες ήταν εξερευνητές που έψαχναν για φυσικούς πόρους, δηλαδή για χρυσίο, χαλκό, κασσίτερο και σίδηρο. Έψαχναν δηλαδή για πηγές πρώτων υλών.
Τις πρώτες αυτές ύλες βέβαια δεν επρόκειτο να τις μεταφέρουν οι ίδιοι, διότι οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες.
Έψαχνα ουσιαστικά για πηγές πρώτων υλών, ώστε να ανοίξουν εμπορικούς διαύλους ή και την παράδοση τεχνογνωσίας για την εξόρυξη των απαιτούμενων μετάλλων.
Οι θρύλοι και οι μύθοι όπως πάντοτε παραποιούν τα γεγονότα.
Παρατήρησε λοιπόν η Μερτζ ότι οι Αργοναύτες καθώς έπλεαν απομακρυνόμενοι από την Ελλάδα, είχαν την Μεγάλη Άρκτο δεξιά, πράγμα που σημαίνει ότι πήγαιναν δυτικά και όχι ανατολικά. Αφού πήγαιναν δυτικά, βγήκαν στον Ατλαντικό, που με σαφήνεια αναφέρεται στα Αργοναυτικά.
Μετά από αυτό αναφέρεται ότι η Μεγάλη Άρκτος «επέπλεε» στον ωκεανό, πράγμα που σημαίνει ότι την έβλεπαν στον ορίζοντα.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί στην Μεσόγειο ή στον Εύξεινο Πόντο. Από ένα σημείο και μετά λοιπόν, δεν έβλεπαν τον συγκεκριμένο αστερισμό καθόλου, πράγμα που σημαίνει ότι πήγαν πολύ νότια και έφθασαν στην Νότιο Αμερική.
Ο μεγάλος ποταμός, από το ένα στόμιο του οποίοι μπήκε η Αργώ και από το άλλο βγήκε, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ποταμό Ορινόκο της Βενεζουέλας.
Όσον αφορά τον «Φάσιν ποταμόν», δεν είναι άλλος από τον Ρίο Ντε Λα Πλάτα, τον οποίο ανέβηκε η Αργώ και έφθασε στον ποθητό της σκοπό.
Όσον αφορά τις επιγραφές που βρήκε η Μερτζ, οι «ειδικοί» αποφάσισαν ότι επρόκειτο περί «φοινικικών γραφών», αφού οι Έλληνες δεν γνώριζαν γραφή σε τόσο παλαιούς χρόνους.
Αυτοί οι γελοίοι ισχυρισμοί αντικρούστηκαν μόνο από την Μερτζ, αφού το ελληνικό κράτος ανέκαθεν δεν μπορούσε να έχει σοβαρή και ικανή εκπροσώπηση στο εξωτερικό, βασιζόμενο διαχρονικά στους φιλέλληνες και βέβαια στο έλεος του Θεού.ΠΗΓΗ: Δημοσθένης Λιακόπουλος, Γη ο πλανήτης των Ελλήνων, ΤΟΜΟΣ 1,Όταν μιλούν οι πέτρες
Πηγή:
prisonplanet.gr
Μιας και είναι καλοκαίρι με τον ήλιο να καίει θα σας πάμε ένα δροσερό ταξίδι γνώσης στην ιστορία των Ελλήνων. Αφού δεν μας τα μαθαίνουν στα ελληνικά σχολεία, θα μας τα μάθουν οι ξένοι!..
Η Ενριέττα Μερτζ, νομικός, γεννήθηκε το 1898 και πέθανε το 1985 σε ηλικία 89 ετών.
Οι Έλληνες της οφείλουν πολλά για αυτά τα οποία ανακάλυψε και για αυτά τα οποία έγραψε και διετράνωσε. Το κακό είναι ότι οι Έλληνες, πλην ελαχίστων, δεν γνωρίζουν το τι της οφείλουν.
Η Ενριέττα Μερτζ, μετά το 1950, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την αρχαιολογία και είχε την έμπνευση, να αποδείξει ότι οι αρχαίοι Έλληνες θαλασσοπόροι και συγκεκριμένα οι αργοναύτες και ο Οδυσσές, αφού γιας αυτού είχε γραπτά στοιχεία, όχι μόνο έφθασαν στην Αμερική, αλλά και επέδρασαν πολιτισμικά επάνω της και μάλιστα έντονα, φτάνοντας στο σημείο να επιβάλουν τα σύμβολα των Ελλήνων στους ντόπιους, που είχαν επίσης ελληνικές ρίζες.
(…)
Η ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία και είναι αποδεκτή από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, βασίζεται πλέον σε τρία μεγάλα δόγματα:
Ο πολιτισμός και η τεχνολογία, άρχισαν εκ του μηδενός να αναπτύσσονται πάνω στην γη και από τότε που ξεκίνησαν, συνεχίζουν να εξελίσσονται μέχρι σήμερα, χωρία καμία διακοπή και χωρίς σημαντικά σκαμπανεβάσματα κατά την άνοδο του επιπέδου τους. Αυτό είναι το δόγμα της γραμμικής ανάπτυξης του πολιτισμού.
Ο πολιτισμός άρχισε να εμφανίζεται στην Ανατολή, κατά προτίμηση στην Μεσοποταμία και από εκεί μεταδόθηκε προς δυσμάς και βέβαια έφθασε και στους Έλληνες που τον παρέλαβαν και τον ανέπτυξαν. Αυτό είναι το δόγμα του εξ Ανατολής φωτός.
Τα πρώτα ανθρωποειδή όντα εμφανίστηκαν στην Αφρική, περπατούσαν στα τέσσερα και είχαν μαύρο χρώμα. Σταδιακά, επειδή τα… χέρια τους καιγότανε από το καυτό αφρικανικό έδαφος, άρχισαν να περπατούν στα… δύο (παρακαλώ συγκρατήστε τα γέλια σας). Αργότερα μετακόμισαν στην περιοχή του σημερινού Ισραήλ και πήραν την μορφή ανθρώπου.(…)
Όποιος δεν ενστερνίζεται αυτά τα τρία θεμελιώδη δόγματα, δεν μπορεί να θεωρείται σοβαρός επιστήμονας.
(…)
Η ιστορία αυτή έχει τόσα πολλά κενά και τόσες πολλές ασυνέχειες, ώστε αναγκάστηκε να δεχθεί ότι υπάρχουν πολλά σκοτεινά σημεία κατά τον ρουν της.
(…)
Για να καλυφθούν τα τεράστια κενά της ιστορίας επικαλέστηκαν τους εξωγήινους και τους Άτλαντες.
(…)
Τότε ήταν που εμφανίστηκε η Ενριέττα Μερτζ. Επιστήμων ανήσυχη και «ανυπάκουη». Υπηρετώντας στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, διέπλευσε πέντε φορές στον Αμαζόνιο και μετά τον πόλεμο «όργωσε« τις Άνδεις στο Περού, την Βολιβία και την Κολομβία.
Εκεί λοιπόν που όλοι οι αντιρρησίες της συμβατικής ιστορίας μιλούσαν για εξωγήινους και Άτλαντες, η Μερτζ μίλησε για τους Έλληνες. Και ήταν αυτονόητο να το κάνει αυτό, αφού είχαν δύο βασικές διαφορές με τους Άτλαντες και τους εξωγήινους.
Μπορούμε να βρούμε γραπτά και αρχαιολογικά μνημεία τους.
Υπήρχαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε.Βασίστηκε στις αρχαίες πηγές των Αργοναυτικών τόσο από τα Ορφικά, όσο και από τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, καθώς και στην Οδύσσεια του Ομήρου.
Μόνο που η Μερτζ, σε σχέση με τους δέσμιους της συμβατικής ιστορίας ερευνητές, ασχολήθηκε με τους πραγματικούς θαλασσόλυκους, τους Έλληνες.
Έδειξε λοιπόν ότι ο μεν Οδυσσέας έφθασε στον Κόλπο του Μεξικού, ενώ οι Αργοναύτες στην Νότιο Αμερική.
Το 1965 εξέδωσε το βιβλίο με τίτλο «The Wine Dark Sea», η θάλασσα δηλαδή, με το χρώμα του σκόρου κρασιού, όπου με κάθε λεπτομέρεια ερμήνευσε τα υπό του Ομήρου γραφέντα στην Οδύσσεια, συνδυάζοντας τα με τις πάμπολλες αρχαιολογικές ανακαλύψεις και παρατηρήσεις της.
(…)
Η δουλειά της Μερτζ, εννοείται πως θάφτηκε από το παγκόσμιο κατεστημένο και στην Ελλάδα μετά βίας ακούστηκε.
Η ανήσυχη Αμερικανίδα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Συνέχισε τις έρευνές της και εξέδωσε και δεύτερο βιβλίο, καθώς και σωρεία επιστημονικών εργασιών.
Βρήκε η Μερτζ περί τις 2000 επιγραφές γραμμένες στα ελληνικά κατά μήκος του Αμαζονίου.
Εκτός από αυτά που βρήκε στον Αμαζόνιο η Μερτζ αναφέρει ότι το 1936, όταν κατασκευαζότανε το φράγμα του ποταμού Κάμπερλαντ, βρέθηκε ναός ελληνικού ρυθμού.
Ο ναός αυτός ωστόσο καλύφθηκε πλήρως από τα νερά που συγκεντρώθηκαν από τα φράγμα και καταστράφηκε από τα «έργα» του όλου εγχειρήματος.
Η Ενριέττα Μερτζ κάνοντας όλα αυτά που δεν έκαναν οι Έλληνες, παρουσίασε το 1966 στο 37οδιεθνές συνέδριο των Αμερικανικών μελετών, που έγινε στην Μαρ Ντε Λα Πλάτα της Αργεντινής, την μελέτη της για τους Αργναύτες, εποδεικνύοντας την εκστρατεία τους στην Νότια Αμερική και όχι στον Εύξεινο Πόντο.
Στο επόμενο αντίστοιχο συνέδριο, που έγινε τον Αύγουστο του 1968 στην Στουγκάρδη, η Ενριέττα Μερτζ επανήλθε και ανακοίνωσε ότι οι Έλληνες θαλασσοπόροι του απώτατου παρελθόντος διέθεταν κάποιου είδος πυξίδας, την χρήση της οποίας μετέφεραν και στην Κεντρική Αμερική.
Η Μερτζ πίστευε ότι οι Αργοναύτες ήταν εξερευνητές που έψαχναν για φυσικούς πόρους, δηλαδή για χρυσίο, χαλκό, κασσίτερο και σίδηρο. Έψαχναν δηλαδή για πηγές πρώτων υλών.
Τις πρώτες αυτές ύλες βέβαια δεν επρόκειτο να τις μεταφέρουν οι ίδιοι, διότι οι απαιτήσεις ήταν μεγάλες.
Έψαχνα ουσιαστικά για πηγές πρώτων υλών, ώστε να ανοίξουν εμπορικούς διαύλους ή και την παράδοση τεχνογνωσίας για την εξόρυξη των απαιτούμενων μετάλλων.
Οι θρύλοι και οι μύθοι όπως πάντοτε παραποιούν τα γεγονότα.
Παρατήρησε λοιπόν η Μερτζ ότι οι Αργοναύτες καθώς έπλεαν απομακρυνόμενοι από την Ελλάδα, είχαν την Μεγάλη Άρκτο δεξιά, πράγμα που σημαίνει ότι πήγαιναν δυτικά και όχι ανατολικά. Αφού πήγαιναν δυτικά, βγήκαν στον Ατλαντικό, που με σαφήνεια αναφέρεται στα Αργοναυτικά.
Μετά από αυτό αναφέρεται ότι η Μεγάλη Άρκτος «επέπλεε» στον ωκεανό, πράγμα που σημαίνει ότι την έβλεπαν στον ορίζοντα.
Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβεί στην Μεσόγειο ή στον Εύξεινο Πόντο. Από ένα σημείο και μετά λοιπόν, δεν έβλεπαν τον συγκεκριμένο αστερισμό καθόλου, πράγμα που σημαίνει ότι πήγαν πολύ νότια και έφθασαν στην Νότιο Αμερική.
Ο μεγάλος ποταμός, από το ένα στόμιο του οποίοι μπήκε η Αργώ και από το άλλο βγήκε, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ποταμό Ορινόκο της Βενεζουέλας.
Όσον αφορά τον «Φάσιν ποταμόν», δεν είναι άλλος από τον Ρίο Ντε Λα Πλάτα, τον οποίο ανέβηκε η Αργώ και έφθασε στον ποθητό της σκοπό.
Όσον αφορά τις επιγραφές που βρήκε η Μερτζ, οι «ειδικοί» αποφάσισαν ότι επρόκειτο περί «φοινικικών γραφών», αφού οι Έλληνες δεν γνώριζαν γραφή σε τόσο παλαιούς χρόνους.
Αυτοί οι γελοίοι ισχυρισμοί αντικρούστηκαν μόνο από την Μερτζ, αφού το ελληνικό κράτος ανέκαθεν δεν μπορούσε να έχει σοβαρή και ικανή εκπροσώπηση στο εξωτερικό, βασιζόμενο διαχρονικά στους φιλέλληνες και βέβαια στο έλεος του Θεού.ΠΗΓΗ: Δημοσθένης Λιακόπουλος, Γη ο πλανήτης των Ελλήνων, ΤΟΜΟΣ 1,Όταν μιλούν οι πέτρες
Πηγή:
prisonplanet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου