Η ΔΕΗ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν πολλές άλλες κρατικές επιχειρήσεις που κινδυνεύουν ανάλογα – όπως τα ΕΛΤΑ που εγγράφουν μηνιαίες ζημίες της τάξης των 8 εκ. €., ενώ επιβαρύνουν τη ΔΕΗ, αφού δεν της αποδίδουν τους λογαριασμούς της που εισπράττουν....
Όσον αφορά τη ΛΑΡΚΟ δεν παράγει μόνο ζημίες και χρέη, αλλά επιβαρύνει και αυτή με τη σειρά της τη ΔΕΗ, αφού της οφείλει περί τα 300 εκ. €! Αντί δε η κυβέρνηση να βρει λύσεις για όλους αυτούς που οφείλουν στη ΔΕΗ, θέλει να αυξήσει την τιμή του ρεύματος στους καταναλωτές – τους οποίους έτσι ουσιαστικά κοροϊδεύει, αφού από τη μία μεριά υπόσχεται να μειώσει τη φορολογία, ενώ από την άλλη θα αναπληρώσει τη μείωση με τις αυξήσεις του ρεύματος που ασφαλώς είναι φορολογία από τη διπλανή πόρτα.
Η ΔΕΗ συζητείται πάρα πολύ το τελευταίο χρονικό διάστημα – όπου το βασικό επιχείρημα αυτών που θέλουν να ξεπουληθεί είναι το ότι, το κράτος δεν είναι ικανό να τη διοικήσει σωστά. Εν προκειμένω θα έπρεπε βέβαια να αναρωτηθούν εάν το κράτος, το οποίο δεν κυβερνάται ούτε το ίδιο σωστά παράγοντας ελλείμματα (=ζημίες), θα έπρεπε κατ’ αναλογία να ξεπουληθεί σε κάποιον ιδιώτη ή σε κάποιο άλλο κράτος – υπενθυμίζοντας πως η εταιρεία που εξαγόρασε μόνο τα κερδοφόρα αεροδρόμια μας, με μία σκανδαλώδη σύμβαση και που επενδύει στον εκσυγχρονισμό τους με κοινοτικά προγράμματα για την Ελλάδα (= με το ένα χέρι μας δίνουν τα χρήματα των Ευρωπαίων οι Γερμανοί και με το άλλο μας τα παίρνουν οι ίδιοι), είναι η κρατική γερμανική FRAPORT.
Όπως σε όλα δε, οι υποστηρικτές του ξεπουλήματος δεν ορίζουν καν το πρόβλημα, για το οποίο θα έπρεπε να αναζητηθεί η λύση – ενώ χωρίς τον ορισμό του προβλήματος δεν είναι ποτέ δυνατόν να βρει κανείς τη λύση. Παράδειγμα οι πολύωρες κενές συζητήσεις περί ιδιωτικών επενδύσεων, εγχωρίων ή ξένων, χωρίς τον ορισμό τους – σύμφωνα με τον οποίο θα έπρεπε να αναφερθούμε στο ότι, οι επενδύσεις εξαρτώνται από τα εξής:
(α) από τη ζήτηση του εξωτερικού (=εξαγωγές), όπου όμως τα προϊόντα πρέπει να είναι ανταγωνιστικά – κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει όταν το εμπορικό μας έλλειμμα το πεντάμηνο του 2019 εκτοξεύθηκε πάνω από το -16% (υπενθυμίζοντας πως το εμπορικό ισοζύγιο είναι ο τέταρτος συντελεστής του ΑΕΠ, οπότε για να μη μειωθεί θα πρέπει να αυξηθούν ανάλογα οι υπόλοιποι),
(β) από τη ζήτηση του εσωτερικού που όμως προϋποθέτει αύξηση των μισθών – επίσης αδύνατον όταν η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας υποχωρεί, αφού δεν διεξάγονται επενδύσεις,
(γ) από την ανταγωνιστική φορολογία με τις γύρω χώρες, όπου οι επιχειρήσεις στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Κύπρο κλπ. φορολογούνται με λιγότερο από 15% – ενώ το κόστος της ενέργειας τους, της χρηματοδότησης τους κοκ. είναι πολύ χαμηλότερο,
(δ) από την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής από το χρόνο απόδοσης δικαιοσύνης κλπ. – άρα από τις μεταρρυθμίσεις που όμως είναι αδύνατες σε εποχές κρίσης, αφού οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να τις δρομολογήσουν, όσο και αν οι κυβερνήσεις θέλουν να τις επιβάλλουν.
Αυτοί είναι ορισμένοι από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους η αναφορά σε ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα είναι εκτός τόπου και χρόνου – επίσης για το ότι προηγούνται σε τέτοιες εποχές πάντοτε οι δημόσιες επενδύσεις, για να δημιουργήσουν ζήτηση και να ακολουθήσουν οι ιδιωτικές, οπότε να αυξηθεί παράλληλα η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Φυσικά κυρίως οι εγχώριες, αφού τα τελευταία τριάντα χρόνια οι ξένες επενδύσεις ήταν της τάξης του 1-1,5% του ΑΕΠ, ενώ οι εγχώριες άνω του 20% (πριν από την κρίση) – σημειώνοντας πως η άνοδος των ξένων επενδύσεων την τελευταία τετραετία οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων μας.
Περαιτέρω, η ΔΕΗ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν πολλές άλλες κρατικές επιχειρήσεις που κινδυνεύουν ανάλογα – όπως τα ΕΛΤΑ που εγγράφουν μηνιαίες ζημίες της τάξης των 8 εκ. €. Εύλογα βέβαια, αφού ο ετήσιος τζίρος τους είναι περί τα 300 εκ. € και το κόστος μισθοδοσίας τους 220 εκ. € – ενώ επιβαρύνουν τη ΔΕΗ, αφού δεν της αποδίδουν τους λογαριασμούς της που εισπράττουν.
Ο ΟΑΣΑ είναι επίσης ζημιογόνος, αν και το ηλεκτρονικό εισιτήριο έχει μειώσει σημαντικά τις απώλειες του – ενώ η ΛΑΡΚΟ δεν παράγει μόνο ζημίες και χρέη (δεν έχει δημοσιεύσει ισολογισμό από το 2015), αλλά επιβαρύνει και αυτή με τη σειρά της τη ΔΕΗ, αφού της οφείλει περί τα 300 εκ. €! Αντί δε η κυβέρνηση να βρει λύσεις για όλους αυτούς που οφείλουν στη ΔΕΗ, θέλει να αυξήσει την τιμή του ρεύματος στους καταναλωτές – τους οποίους θέλει έτσι να κοροϊδέψει, αφού από τη μία μεριά μειώνει τη φορολογία, ενώ από την άλλη θα αναπληρώσει τη μείωση με τις αυξήσεις του ρεύματος που ασφαλώς είναι φορολογία από τη διπλανή πόρτα. Την ίδια στιγμή ακούγεται πως ηΜυτιληναίος αγοράζει το ρεύμα από τη ΔΕΗ για 37 €, όταν μόνο το κόστος του για τη ΔΕΗ χωρίς καν τα εργατικά είναι περί τα 70 €!
Τέλος, ζημιογόνος παρέμεινε και ο ΟΣΕ το 2018, με ζημίες 283,5 δις € – επίσης επειδή δεν έχουν διενεργηθεί οι απαραίτητες επενδύσεις. Εκτός αυτού ο ΟΑΣΘ, η Ελληνική Εταιρεία Ζάχαρης που έχει μετατραπεί πλέον σε εισαγωγική από παραγωγική εταιρεία σε μεγάλο βαθμό, ενώ ακόμη και η ΕΥΔΑΠ αντιμετωπίζει προβλήματα – παρά το ότι έχει το μονοπώλιο του νερού στην Αθήνα.
Ολοκληρώνοντας, όλα αυτά δεν οφείλονται μόνο στην ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά, επί πλέον, στην πολιτική των μνημονίων – η οποία δεν επιτρέπει ούτε καν τις απαραίτητες επενδύσεις στο δημόσιο, με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί το παραπάνω χάος. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως δεν είναι αντιμέτωπος μόνο με ένα συμβόλαιο θανάτου της ΔΕΗ, αλλά με ένα συμβόλαιο θανάτου της Ελλάδας – το οποίο έχουν επιβάλλει μεν οι ξένοι, αλλά το υπέγραψαν Έλληνες.
Analyst
Η ΔΕΗ συζητείται πάρα πολύ το τελευταίο χρονικό διάστημα – όπου το βασικό επιχείρημα αυτών που θέλουν να ξεπουληθεί είναι το ότι, το κράτος δεν είναι ικανό να τη διοικήσει σωστά. Εν προκειμένω θα έπρεπε βέβαια να αναρωτηθούν εάν το κράτος, το οποίο δεν κυβερνάται ούτε το ίδιο σωστά παράγοντας ελλείμματα (=ζημίες), θα έπρεπε κατ’ αναλογία να ξεπουληθεί σε κάποιον ιδιώτη ή σε κάποιο άλλο κράτος – υπενθυμίζοντας πως η εταιρεία που εξαγόρασε μόνο τα κερδοφόρα αεροδρόμια μας, με μία σκανδαλώδη σύμβαση και που επενδύει στον εκσυγχρονισμό τους με κοινοτικά προγράμματα για την Ελλάδα (= με το ένα χέρι μας δίνουν τα χρήματα των Ευρωπαίων οι Γερμανοί και με το άλλο μας τα παίρνουν οι ίδιοι), είναι η κρατική γερμανική FRAPORT.
Όπως σε όλα δε, οι υποστηρικτές του ξεπουλήματος δεν ορίζουν καν το πρόβλημα, για το οποίο θα έπρεπε να αναζητηθεί η λύση – ενώ χωρίς τον ορισμό του προβλήματος δεν είναι ποτέ δυνατόν να βρει κανείς τη λύση. Παράδειγμα οι πολύωρες κενές συζητήσεις περί ιδιωτικών επενδύσεων, εγχωρίων ή ξένων, χωρίς τον ορισμό τους – σύμφωνα με τον οποίο θα έπρεπε να αναφερθούμε στο ότι, οι επενδύσεις εξαρτώνται από τα εξής:
(α) από τη ζήτηση του εξωτερικού (=εξαγωγές), όπου όμως τα προϊόντα πρέπει να είναι ανταγωνιστικά – κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει όταν το εμπορικό μας έλλειμμα το πεντάμηνο του 2019 εκτοξεύθηκε πάνω από το -16% (υπενθυμίζοντας πως το εμπορικό ισοζύγιο είναι ο τέταρτος συντελεστής του ΑΕΠ, οπότε για να μη μειωθεί θα πρέπει να αυξηθούν ανάλογα οι υπόλοιποι),
(β) από τη ζήτηση του εσωτερικού που όμως προϋποθέτει αύξηση των μισθών – επίσης αδύνατον όταν η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας υποχωρεί, αφού δεν διεξάγονται επενδύσεις,
(γ) από την ανταγωνιστική φορολογία με τις γύρω χώρες, όπου οι επιχειρήσεις στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Κύπρο κλπ. φορολογούνται με λιγότερο από 15% – ενώ το κόστος της ενέργειας τους, της χρηματοδότησης τους κοκ. είναι πολύ χαμηλότερο,
(δ) από την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της διαπλοκής από το χρόνο απόδοσης δικαιοσύνης κλπ. – άρα από τις μεταρρυθμίσεις που όμως είναι αδύνατες σε εποχές κρίσης, αφού οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να τις δρομολογήσουν, όσο και αν οι κυβερνήσεις θέλουν να τις επιβάλλουν.
Αυτοί είναι ορισμένοι από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους η αναφορά σε ιδιωτικές επενδύσεις στην Ελλάδα είναι εκτός τόπου και χρόνου – επίσης για το ότι προηγούνται σε τέτοιες εποχές πάντοτε οι δημόσιες επενδύσεις, για να δημιουργήσουν ζήτηση και να ακολουθήσουν οι ιδιωτικές, οπότε να αυξηθεί παράλληλα η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Φυσικά κυρίως οι εγχώριες, αφού τα τελευταία τριάντα χρόνια οι ξένες επενδύσεις ήταν της τάξης του 1-1,5% του ΑΕΠ, ενώ οι εγχώριες άνω του 20% (πριν από την κρίση) – σημειώνοντας πως η άνοδος των ξένων επενδύσεων την τελευταία τετραετία οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων μας.
Περαιτέρω, η ΔΕΗ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν πολλές άλλες κρατικές επιχειρήσεις που κινδυνεύουν ανάλογα – όπως τα ΕΛΤΑ που εγγράφουν μηνιαίες ζημίες της τάξης των 8 εκ. €. Εύλογα βέβαια, αφού ο ετήσιος τζίρος τους είναι περί τα 300 εκ. € και το κόστος μισθοδοσίας τους 220 εκ. € – ενώ επιβαρύνουν τη ΔΕΗ, αφού δεν της αποδίδουν τους λογαριασμούς της που εισπράττουν.
Ο ΟΑΣΑ είναι επίσης ζημιογόνος, αν και το ηλεκτρονικό εισιτήριο έχει μειώσει σημαντικά τις απώλειες του – ενώ η ΛΑΡΚΟ δεν παράγει μόνο ζημίες και χρέη (δεν έχει δημοσιεύσει ισολογισμό από το 2015), αλλά επιβαρύνει και αυτή με τη σειρά της τη ΔΕΗ, αφού της οφείλει περί τα 300 εκ. €! Αντί δε η κυβέρνηση να βρει λύσεις για όλους αυτούς που οφείλουν στη ΔΕΗ, θέλει να αυξήσει την τιμή του ρεύματος στους καταναλωτές – τους οποίους θέλει έτσι να κοροϊδέψει, αφού από τη μία μεριά μειώνει τη φορολογία, ενώ από την άλλη θα αναπληρώσει τη μείωση με τις αυξήσεις του ρεύματος που ασφαλώς είναι φορολογία από τη διπλανή πόρτα. Την ίδια στιγμή ακούγεται πως ηΜυτιληναίος αγοράζει το ρεύμα από τη ΔΕΗ για 37 €, όταν μόνο το κόστος του για τη ΔΕΗ χωρίς καν τα εργατικά είναι περί τα 70 €!
Τέλος, ζημιογόνος παρέμεινε και ο ΟΣΕ το 2018, με ζημίες 283,5 δις € – επίσης επειδή δεν έχουν διενεργηθεί οι απαραίτητες επενδύσεις. Εκτός αυτού ο ΟΑΣΘ, η Ελληνική Εταιρεία Ζάχαρης που έχει μετατραπεί πλέον σε εισαγωγική από παραγωγική εταιρεία σε μεγάλο βαθμό, ενώ ακόμη και η ΕΥΔΑΠ αντιμετωπίζει προβλήματα – παρά το ότι έχει το μονοπώλιο του νερού στην Αθήνα.
Ολοκληρώνοντας, όλα αυτά δεν οφείλονται μόνο στην ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά, επί πλέον, στην πολιτική των μνημονίων – η οποία δεν επιτρέπει ούτε καν τις απαραίτητες επενδύσεις στο δημόσιο, με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί το παραπάνω χάος. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως δεν είναι αντιμέτωπος μόνο με ένα συμβόλαιο θανάτου της ΔΕΗ, αλλά με ένα συμβόλαιο θανάτου της Ελλάδας – το οποίο έχουν επιβάλλει μεν οι ξένοι, αλλά το υπέγραψαν Έλληνες.
Analyst
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου