Το τέλος που άξιζε στη Δούρου: η συντριβή

Πάλεψε με την αυταπάτη, ότι κατάφερε να πείσει τις οικογένειες των θυμάτων στο Μάτι και την Μάνδρα. Πάλεψε και με τον μύθο της αυτοθυματοποίησης της, μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Τόλμησε να εμφανιστεί η ίδια ως «θύμα», των δήθεν τυμβωρύχων... 

Διανοήθηκε «να ζητήσει και τα ρέστα». Πρωταγωνίστησε σε δακρύβρεχτα προεκλογικά σποτ, υποδυόμενη την «Μάρθα Βούρτση της πολιτικής». Αλλά είχε το τέλος που της άξιζε. Συνετρίβη.

του Μπάμπη Παπαπαναγιώτου
Στην ήττα της Ρ. Δούρου συμπυκνώνονται πολλά. Η ήττα μιας μικρής προσωπικότητας, η οποία τόλμησε να θεωρήσει την απώλεια 120 νεκρών, σαν «μια στραβή στην βάρδια της». Ενός ανθρώπου, που ουσιαστικά εξέλαβε την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι σαν εμπόδιο στην πολιτική καριέρα της. Ενός ανθρώπου δεν έδειξε το δάκρυ της τότε που είχε κάποια αξία, αλλά πολλούς μήνες μετά, όταν ήθελε να φτιάξει την εικόνα της.
Αποτυπώνεται η έντονη αποδοκιμασία σε μια ανίκανη και αναποτελεσματική διοίκηση στην μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας. Την οποία δεν αντελήφθη ποτέ ως μοχλό ανάπτυξης, αλλά μόνο ως ένα πανίσχυρο ρουσφετολογικό μηχανισμό, βολέματος των ημετέρων. Στο πρόσωπο της Ρ. Δούρου ηττήθηκε συντριπτικά η κρατικιστική αντίληψη, που αντιλαμβάνεται το κράτος σαν «κομματικό κάστρο», αναδιανομής του δημόσιου χρήματος μεταξύ ημετέρων.
Πέρασαν πέντε χρόνια και η Ρ. Δούρου δεν πρόλαβε να δείξει πόσο …διαφορετικά, «μαζεύουν τα σκουπίδια οι αριστεροί». Πρόλαβε όμως να δώσει άπειρα δείγματα γραφής, για το τι σημαίνει «αριστερή διακυβέρνηση»: Ακατάσχετος βερμπαλισμός, χωρίς έργο και αποτέλεσμα. Αυτό που λέει ο λαός, «από λάδι πολύ, από τηγανίτα τίποτα».

Η Ρ. Δούρου το 2014 αποτέλεσε τον προπομπό της επερχόμενης, τότε, νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα της τώρα, σηματοδοτεί την συντριβή και την άτακτη υποχώρηση ενός κόμματος, μιας αντίληψης και μιας ηθικής, που μέσα σε μόλις 4,5 χρόνια κατάφεραν κι έριξαν το επίπεδο και την χώρα στα τάρταρα.