Προ ημερών, οι Serge Halimi et Pierre Rimbert, δυο πολύ γνωστοί δημοσιογράφοι συνυπέγραψαν στην Monde diplomatique ένα άρθρο εξαιρετικό. Ας υπομνήσουμε ότι ο Σερζ Χαλιμί είναι διευθυντής της Μοντ Ντιπλοματίκ από το 2008. Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύθηκε σε πολλές ιστοσελίδες εναλλακτικής πληροφόρησης, αλλά θα άξιζε να έχει πολύ μεγαλύτερη διάδοση....
Ο τίτλος του: « Οι πιο χοντρές τερατολογίες του τέλους του 20ού Αιώνα». Ο αναγνώστης μπορεί να το βρει εδώ:https://www.monde-diplomatique.fr/2019/04/HALIMI/59723
Αυτό άρθρο μας περιγράφει ακριβέστατα τις κυριότερες «τερατολογίες των ΜΜΕ» που διαμόρφωσαν την γνώμη των λαών της Δύσης, για να τις ευθυγραμμίσουν με τις θέσεις της πολιτικής και των επιτελείων και να δικαιολογήσουν ένα πόλεμο 78 ημερών στο Κόσσοβο. « Γι΄αυτόν που ήταν ο πρώτος του πόλεμος, από της γεννήσεώς του το 1949, το ΝΑΤΟ διάλεξε να επιτεθεί σε ένα κράτος που δεν είχε απειλήσει κανένα από τας μέλη του. Επινόησε ένα ανθρωπιστικό κίνητρο και επιτέθηκε χωρίς εξουσιοδότηση των Ηνωμένων Εθνών»… Από την θέση παρατηρητή, όπου εγώ υπηρέτησα τότε και έχοντας ζήσει «το πριν, το κατά και το μετά την εκστρατεία» των βομβαρδισμών -σε αποστολή «πληροφοριών ηλεκτρονικού πολέμου», του επιχειρησιακού σχεδιασμού του Γενικού Επιτελείου Ε.Δ-. και έχοντας εμπλακεί, στην πρώτη γραμμή αυτού του επιτελείου σε αυτήν την θλιβερή ιστορία, δεν μπορώ παρά να επιβεβαιώσω, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ότι το Κόσσοβο πράγματι ήταν το
μεγαλύτερο ψέμα του τέλους του 20ού αιώνα. Δεν μένει επομένως παρά να προσθέσω κάποια στοιχεία στον κατάλογο των ψευδολογιών των οργάνων «ενημέρωσης», που αναφέρονται στο άρθρο της Mondediplomatique, ψευδών που εγώ ήμουν σε θέση να παρακολουθώ κάθε μέρα που περνούσε, και από τις πρώτες θέσεις-πλατεία, από τον Σεπτέμβριο του 1998 ως τον Αύγουστο 2002 (πριν, κατά και μετά τις εχθροπραξίες). Θα πρόσθετα ακόμη κάποιους συλλογισμούς για τις σημαντικές συνέπειες αυτών των τερατολογιών στις διεθνείς σχέσεις.
-Θυμούμαι σε ποιο σημείο οι συνάδελφοί μου και εγώ είμαστε συντετριμμένοι, σε όλη την διάρκεια της εκστρατείας, βλέποντας σε ποιον βασανισμό το ΝΑΤΟ υπέβαλε τον σερβικό λαό, έναν πιστό σύμμαχο, που η Γαλλία επρόδιδε για τους λάθος λόγους.
-Θυμούμαι μια συνομιλία που είχα, τον Οκτώβριο του 1998, στο Κέντρο Διοίκησης του ΝΑΤΟ, στο Βέλγιο, με τον φίλο μου τότε Διοικητή του Κέντρου Κοινών Επιχειρήσεων, εγκέφαλο και καρδιά του Ατλαντικού οργανισμού τον Αμερικανό συνταγματάρχη D M’G, που είχα γνωρίσει σε προηγούμενη θητεία μου στις ΗΠΑ και ο οποίος, διαισθανόμενος ότι θα πάμε να χτυπήσουμε την Σερβία, μου έλεγε: «Πάμε να κάνουμε μια χονδροειδή βλακεία» για τρεις λόγους:
1.- Δεν έχουμε λόγο να επιτεθούμε στην Σερβία. Κατά τις μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, ο Μιλόσεβιτς αντιμετώπιζε «με μετριοπάθεια και χαμηλή ένταση» -κατά τον Αμερικανό συνταγματάρχη- την ανταρσία μιας ελάχιστης μειοψηφίας του πληθυσμού του Κοσσόβου. Κάθε επίθεση επομένως θα ισοδυναμούσε με επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους.
2.- Οι Σέρβοι δεν θα πάψουν να αντιστέκονται μέσα σε τρεις ημέρες και θα απαιτηθούν ίσως πολλοί μήνες για να αποσπάσουμε μια κατάπαυση των εχθροπραξιών. (Χρειάστηκαν 78 ημέρες.)
3.- Εάν απαιτηθεί να χρησιμοποιήσουμε χερσαίες δυνάμεις, οι μάχες θα είναι για εμάς μακρές, περίπλοκες και πολύνεκρες, αν λάβουμε υπόψη το πολύ δύσκολο έδαφος και τις αναμφισβήτητες ηθικές δυνάμεις του σερβικού λαού, που αποδείχτηκαν στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θυμούμαι την πολύ σαφή και συγκεκριμένη απάντηση αυτού του Αμερικανού συνταγματάρχη στην ερώτησή μου: «Αν ξέρουμε ότι (μια επίθεση) θα ήταν χονδροειδής βλακεία, γιατί πάμε να την διαπράξουμε; Απέβλεπε -όπως μου είπε, χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες- στο να μεταστραφεί η προσοχή των ΜΜΕ από μιαν υπόθεση εσωτερικής πολιτικής, που εκμηδένιζε τότε όλα τα θέματα επικαιρότητας στις ΗΠΑ. ΄Επρεπε να πεταχτεί ένα άλλο «κόκκαλο για μασούλημα» στα ΜΜΕ των ΗΠΑ, για να αφήσουν αυτό που είχαν στα δόντια τους, το οποίο απειλούσε την προεδρία. Η απάντηση προκαλούσε κατάπληξη φυσικά, αλλά η συνέχεια απέδειξε πως το στρατήγημα είχε πλήρη επιτυχία.
Η θέση αυτού του Αμερικανού συνταγματάρχη στην κορυφή της ιεραρχίας του ΝΑΤΟ, πραγματικό δεξί χέρι του Στρατιωτικού Διοικητή, στρατηγού Γουέσλυ Κλάρκ, με έπειθε για την αξιοπιστία του. Μου έλεγε στην ουσία ότι η υπόθεση του Κοσσόβου ήταν μια επιχείρηση «αντιπερισπασμού»… Ο ίδιος μάλιστα έδειχνε πολύ ενοχλημένος από αυτή την κατάσταση, πράγμα που μπορεί να εξηγεί την έλλειψη διακριτικότητας σε αυτό το θέμα και την παρόρμηση ειλικρίνειας.
Είναι γεγονός ότι η Ιστορία απέδειξε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος της εποχής ήξερε τέλεια να χρησιμοποιεί τον αντιπερισπασμό για να βγει από μια δύσκολη θέση. Πράγματι, την ίδια τεχνική χρησιμοποίησε ο Μπιλ Κλίντον, στις 16 Δεκεμβρίου 1998, την παραμονή της συζήτησης στην αμερικανική Βουλή για την καθαίρεσή του, λόγω της ψευδούς κατάθεσής του για την υπόθεση Λεβίνσκυ. Εξαπέλυσε την ίδια μέρα τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ (Επιχείρηση Αλεπού της Ερήμου), με πρόσχημα, πάλι απατηλό, το δήθεν ιρακινό πρόγραμμα «όπλων μαζικής καταστροφής». Εκτοξεύθηκαν 415 πύραυλοι Tomahawks, σκοτώνοντας 600 έως 2000 ανθρώπους μέσα σε τρεις μέρες. Η προσοχή των ΜΜΕ μεταστράφηκε φυσικά από την υπόθεση Λεβίνσκυ (των συνευρέσεων του Κλίντον, μέσα στον Λευκό Οίκο, με νεαρή δόκιμη υπάλληλο), και το σκάνδαλο ξεχάστηκε.
Για να επιστρέψουμε στο Κόσσοβο, θυμούμαι επίσης τις εκθέσεις που έστελνε στο γενικό επιτελείο ο υπεύθυνος του γαλλικού τμήματος παρατηρητών της Επιτροπής Επαλήθευσης Κοσσόβου, KVM (KosovoVérification Mission, Γάλλος συνταγματάρχης, την περίοδο Οκτώβριος 1998- Μάρτιος 1999. Ο συνταγματάρχης μας έλεγε πως δεν καταλαβαίνει τι ήθελαν οι Αγγλο-Σάξονες συνάδελφοί του, Άγγλοι και Αμερικανοί, που έμοιαζαν να προκαλούν τους Σέρβους καθημερινά για να τους σπρώξουν σε ακρότητες και να αποσπάσουν έτσι την αφορμή για επέμβαση. Σύμφωνα με τις εκθέσεις του Γάλλου συνταγματάρχη δεν υπήρχε λόγος επίθεσης.
Θυμούμαι τις εκθέσεις των Γάλλων αξιωματικών της επιχείρησης «Alba» των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι, στα σύνορα της Αλβανίας-Κοσσόβου ρωτούσαν τους Κοσσοβάρους πρόσφυγες, των οποίων τα σπίτια είχαν πυρποληθεί. Σύμφωνα με τις εκθέσεις που έστελναν στον ΟΗΕ και των οποίων παίρναμε αντίγραφα, στο ερώτημα: Είναι ο σερβικός στρατός του Μιλόσεβιτς που καίει τα σπίτια σας; Η απάντηση πιο συχνά ήταν: «Όχι, είναι ο ΟυΤσε Κα (οι Κοσσοβάροι αντάρτες του Χασίμ Θάτσι)» Ας σημειωθεί, λοιπόν, παρενθετικά ότι ο ΟΗΕ δεν αγνοούσε τι πραγματικά γινόταν στο Κόσσοβο.
Αυτό που καταλαβαίναμε τότε ήταν ότι ο Χασίμ Θάτσι, αντιγράφοντας ότι είχε συμβεί πολλές φορές στην Βοσνία, επιζητούσε να υποκινήσει μιαν επέμβαση του ΝΑΤΟ, προκαλώντας τον εκπατρισμό των συμπατριωτών του και καίγοντας μερικά σπίτια μπροστά στους φακούς της Δυτικής δημοσιότητας, για να προσελκύσει την αλληλεγγύη της διεθνούς κοινότητας. ΄Ολες αυτές οι ακρότητες φορτώνονταν φυσικά στον Μιλόσεβιτς.
Θυμούμαι επίσης την «πραγματική-ψεύτικη σφαγή στο Ρασάκ», τον Ιανουάριο 1999, που επέτρεψε στο ΝΑΤΟ να δικαιολογήσει την επιμελώς προμελετημένη επέμβασή του. Όλες οι λεπτομέρειες αυτής της σκηνοθεσίας αποδείχτηκαν έκτοτε, χάρις στη μαρτυρία της Δρ. HelenaRanta, Φιλανδής υπεύθυνης της επιτόπιας διεθνούς έρευνας. Πολλά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν τις δηλώσεις της, αλλά δυστυχώς πολύ μετά τα γεγονότα. Σ΄αυτήν την υπόθεση αφιέρωσε άρθρο της, τον Οκτώβριο του 2003, η Berliner Zeitung, που αναδημοσιεύθηκε από την γαλλική εφημερίδα«Courrier international» : https://www.courrierinternational.com/article/2001/01/25/levrai-faux-massacre-qui-a-declenche-la-guerre-du-kosovo, και διαβάστε κυρίως το πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο του Roland Magnin, του 2009: : https://www.investigaction.net/fr/Le-massacreserbe-de-Racak-n-a/
Θυμούμαι επίσης τις σχεδόν καθημερινές ψεύτικες δηλώσεις στον Τύπο του κ. Jamie Shea, Βρετανού εκπροσώπου του ΝΑΤΟ, στον οποίο είχαμε κολλήσει το προσωνύμιο «Σουπερ Ψεύτης». ΄Αφηνε να εννοηθεί ότι βομβαρδίζαμε στρατιωτικούς στόχους, πάντοτε με επιτυχία.
Jamie Shea
Στην πραγματικότητα τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ πραγματοποιούσαν 500 αποστολές την ημέρα, κατά μέσο όρο, επί 78 ημέρες. Βομβάρδιζαν κυρίως αστικές υποδομές, με περιορισμένη ακρίβεια άλλωστε, κάτι που δεν «πουλιόταν» στην Δυτική κοινή γνώμη. ΄Επρεπε λοιπόν να ψεύδεται, δίνοντας την εντύπωση στρατιωτικής αναμέτρησης , κρύβοντας τις απώλειες του άμαχου πληθυσμού και παρουσιάζοντας κολακευτικούς αλλά ψεύτικους απολογισμούς.
Οι ακριβείς καταμετρήσεις μετά το τέλος των βομβαρδισμών έδειξαν ότι η σερβική στρατιωτική δύναμη στο Κόσσοβο έμεινε κατά 96% άθικτη, μετά από βομβαρδισμούς 78 ημερών. Το ηθικό του σερβικού στρατού ήταν πάντοτε υψηλό.
Αυτό που επέφερε την σερβική συνθηκολόγηση ήταν λοιπόν η καταστροφή της οικονομικής υποδομής της χώρας και όχι μια νίκη στρατού εναντίον στρατού. Είναι δυστυχώς η Νατοϊκή μέθοδος, πανομοιότυπα εφαρμοσμένη και στην Συρία, όπως καταγγέλθηκε από τον Γάλλο συνταγματάρχη François Régis LEGRIER, στο άρθρο του «Η Μάχη του Χατζίν: «Τακτική νίκη, Στρατηγική ήττα» .https://www.asafrance.fr/images/legrier_fran%C3%A7ois-regis_la-bataille-d-hajin.pdf
Στα ανωτέρω μπορούν να προστεθούν τα σχόλια του συνταγματάρχη, που είχε σταλεί ως παρατηρητής στις διαπραγματεύσεις του Ραμπουγιέ, και επιστρέφοντας κάθε τόσο στο Γενικό Επιτελείο , μιλούσε για τους διπλωμάτες μας, χαρακτηρίζοντάς τους « Τρελούς λυσσασμένους πολεμοχαρείς», που αξιώνουν από τους Σέρβους να δεχτούν απαράδεκτους όρους για να προκαλέσουν την απόρριψη και την δικαιολογία επέμβασης.
. . .
Ορισμένοι μπορεί να με ψέξουν για την πολύ καθυστερημένη αυτή μαρτυρία για ένα θέμα τέτοιας σημασίας.
Υπάρχουν γι΄αυτό πολλοί λόγοι:
Πρώτο, μια τέτοια μαρτυρία έχει χρησιμότητα όταν υπάρχει πιθανότητα να ακουστεί και όχι να εκμηδενιστεί στιγμιαία από τον ενορχηστρωμένο πάταγο των μέσων ελεγχόμενης πληροφόρησης. Η δημοσίευση ενός άρθρου δύσκολα τρώσιμου, από τους Serge Halimi et Pierre Rimbert, δημοσιογράφων με δημοτικότητα, σε μιαν καθιερωμένη εφημερίδα κύρους όπως η«Monde Diplomatique»,μου δίνει την ευκαιρία να ενώσω την ταπεινή μου φωνή με την δική τους και να συμπληρώσω την μαρτυρία τους.
Οι διαπιστούμενες υποτροπές ψευδολογίας και μηχανορραφιών του Δυτικού Συνασπισμού, μετά την υπόθεση του Κοσσόβου (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, Βενεζουέλα, υπόθεση (δηλητηρίασης) Σκρίπαλ…), πάντοτε για να δικαιολογήσουν μιαν δόλιας πρόθεσης επέμβαση, μου φαίνονται ολοένα και περισσότερο ανυπόφορες. Οι συνέπειες αυτών των δήθεν ανθρωπιστικών επεμβάσεων είναι αδιάλειπτα καταστροφικές και πολύνεκρες για τους άμαχους πληθυσμούς και σε ορισμένες περιπτώσεις για τα συμφέροντα της δικής μας χώρας ( προσφυγικά κύματα μετανάστευσης, τρομοκρατικές πράξεις αντιποίνων, τεράστια απώλεια γοήτρου για την χώρα μας).
Για την καταπολέμηση αυτού του αέναου ψευδούς προσχήματος «Υποχρέωση για Προστασία» (επέμβαση χωρίς εντολή του ΟΗΕ),αξιώματος που εφευρέθηκε από τους Δυτικούς (ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία) για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, θα πρέπει να επιβάλλουμε στο εξής την «Υποχρέωση Ανθρωπιστικής Μαρτυρίας» και να καταγγέλλουμε τα ψεύδη όποτε τα διαπιστώνουμε. Πολλοί το έκαναν πιο γενναία από εμένα (Μάννιγκ, Σνόουντεν,΄Ασανζ) και το πλήρωσαν πολύ ακριβά (με φυλακή και εξορία).
Αυτό άρθρο μας περιγράφει ακριβέστατα τις κυριότερες «τερατολογίες των ΜΜΕ» που διαμόρφωσαν την γνώμη των λαών της Δύσης, για να τις ευθυγραμμίσουν με τις θέσεις της πολιτικής και των επιτελείων και να δικαιολογήσουν ένα πόλεμο 78 ημερών στο Κόσσοβο. « Γι΄αυτόν που ήταν ο πρώτος του πόλεμος, από της γεννήσεώς του το 1949, το ΝΑΤΟ διάλεξε να επιτεθεί σε ένα κράτος που δεν είχε απειλήσει κανένα από τας μέλη του. Επινόησε ένα ανθρωπιστικό κίνητρο και επιτέθηκε χωρίς εξουσιοδότηση των Ηνωμένων Εθνών»… Από την θέση παρατηρητή, όπου εγώ υπηρέτησα τότε και έχοντας ζήσει «το πριν, το κατά και το μετά την εκστρατεία» των βομβαρδισμών -σε αποστολή «πληροφοριών ηλεκτρονικού πολέμου», του επιχειρησιακού σχεδιασμού του Γενικού Επιτελείου Ε.Δ-. και έχοντας εμπλακεί, στην πρώτη γραμμή αυτού του επιτελείου σε αυτήν την θλιβερή ιστορία, δεν μπορώ παρά να επιβεβαιώσω, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, ότι το Κόσσοβο πράγματι ήταν το
μεγαλύτερο ψέμα του τέλους του 20ού αιώνα. Δεν μένει επομένως παρά να προσθέσω κάποια στοιχεία στον κατάλογο των ψευδολογιών των οργάνων «ενημέρωσης», που αναφέρονται στο άρθρο της Mondediplomatique, ψευδών που εγώ ήμουν σε θέση να παρακολουθώ κάθε μέρα που περνούσε, και από τις πρώτες θέσεις-πλατεία, από τον Σεπτέμβριο του 1998 ως τον Αύγουστο 2002 (πριν, κατά και μετά τις εχθροπραξίες). Θα πρόσθετα ακόμη κάποιους συλλογισμούς για τις σημαντικές συνέπειες αυτών των τερατολογιών στις διεθνείς σχέσεις.
-Θυμούμαι σε ποιο σημείο οι συνάδελφοί μου και εγώ είμαστε συντετριμμένοι, σε όλη την διάρκεια της εκστρατείας, βλέποντας σε ποιον βασανισμό το ΝΑΤΟ υπέβαλε τον σερβικό λαό, έναν πιστό σύμμαχο, που η Γαλλία επρόδιδε για τους λάθος λόγους.
-Θυμούμαι μια συνομιλία που είχα, τον Οκτώβριο του 1998, στο Κέντρο Διοίκησης του ΝΑΤΟ, στο Βέλγιο, με τον φίλο μου τότε Διοικητή του Κέντρου Κοινών Επιχειρήσεων, εγκέφαλο και καρδιά του Ατλαντικού οργανισμού τον Αμερικανό συνταγματάρχη D M’G, που είχα γνωρίσει σε προηγούμενη θητεία μου στις ΗΠΑ και ο οποίος, διαισθανόμενος ότι θα πάμε να χτυπήσουμε την Σερβία, μου έλεγε: «Πάμε να κάνουμε μια χονδροειδή βλακεία» για τρεις λόγους:
1.- Δεν έχουμε λόγο να επιτεθούμε στην Σερβία. Κατά τις μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, ο Μιλόσεβιτς αντιμετώπιζε «με μετριοπάθεια και χαμηλή ένταση» -κατά τον Αμερικανό συνταγματάρχη- την ανταρσία μιας ελάχιστης μειοψηφίας του πληθυσμού του Κοσσόβου. Κάθε επίθεση επομένως θα ισοδυναμούσε με επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κυρίαρχου κράτους.
2.- Οι Σέρβοι δεν θα πάψουν να αντιστέκονται μέσα σε τρεις ημέρες και θα απαιτηθούν ίσως πολλοί μήνες για να αποσπάσουμε μια κατάπαυση των εχθροπραξιών. (Χρειάστηκαν 78 ημέρες.)
3.- Εάν απαιτηθεί να χρησιμοποιήσουμε χερσαίες δυνάμεις, οι μάχες θα είναι για εμάς μακρές, περίπλοκες και πολύνεκρες, αν λάβουμε υπόψη το πολύ δύσκολο έδαφος και τις αναμφισβήτητες ηθικές δυνάμεις του σερβικού λαού, που αποδείχτηκαν στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Θυμούμαι την πολύ σαφή και συγκεκριμένη απάντηση αυτού του Αμερικανού συνταγματάρχη στην ερώτησή μου: «Αν ξέρουμε ότι (μια επίθεση) θα ήταν χονδροειδής βλακεία, γιατί πάμε να την διαπράξουμε; Απέβλεπε -όπως μου είπε, χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες- στο να μεταστραφεί η προσοχή των ΜΜΕ από μιαν υπόθεση εσωτερικής πολιτικής, που εκμηδένιζε τότε όλα τα θέματα επικαιρότητας στις ΗΠΑ. ΄Επρεπε να πεταχτεί ένα άλλο «κόκκαλο για μασούλημα» στα ΜΜΕ των ΗΠΑ, για να αφήσουν αυτό που είχαν στα δόντια τους, το οποίο απειλούσε την προεδρία. Η απάντηση προκαλούσε κατάπληξη φυσικά, αλλά η συνέχεια απέδειξε πως το στρατήγημα είχε πλήρη επιτυχία.
Η θέση αυτού του Αμερικανού συνταγματάρχη στην κορυφή της ιεραρχίας του ΝΑΤΟ, πραγματικό δεξί χέρι του Στρατιωτικού Διοικητή, στρατηγού Γουέσλυ Κλάρκ, με έπειθε για την αξιοπιστία του. Μου έλεγε στην ουσία ότι η υπόθεση του Κοσσόβου ήταν μια επιχείρηση «αντιπερισπασμού»… Ο ίδιος μάλιστα έδειχνε πολύ ενοχλημένος από αυτή την κατάσταση, πράγμα που μπορεί να εξηγεί την έλλειψη διακριτικότητας σε αυτό το θέμα και την παρόρμηση ειλικρίνειας.
Είναι γεγονός ότι η Ιστορία απέδειξε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος της εποχής ήξερε τέλεια να χρησιμοποιεί τον αντιπερισπασμό για να βγει από μια δύσκολη θέση. Πράγματι, την ίδια τεχνική χρησιμοποίησε ο Μπιλ Κλίντον, στις 16 Δεκεμβρίου 1998, την παραμονή της συζήτησης στην αμερικανική Βουλή για την καθαίρεσή του, λόγω της ψευδούς κατάθεσής του για την υπόθεση Λεβίνσκυ. Εξαπέλυσε την ίδια μέρα τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ (Επιχείρηση Αλεπού της Ερήμου), με πρόσχημα, πάλι απατηλό, το δήθεν ιρακινό πρόγραμμα «όπλων μαζικής καταστροφής». Εκτοξεύθηκαν 415 πύραυλοι Tomahawks, σκοτώνοντας 600 έως 2000 ανθρώπους μέσα σε τρεις μέρες. Η προσοχή των ΜΜΕ μεταστράφηκε φυσικά από την υπόθεση Λεβίνσκυ (των συνευρέσεων του Κλίντον, μέσα στον Λευκό Οίκο, με νεαρή δόκιμη υπάλληλο), και το σκάνδαλο ξεχάστηκε.
Για να επιστρέψουμε στο Κόσσοβο, θυμούμαι επίσης τις εκθέσεις που έστελνε στο γενικό επιτελείο ο υπεύθυνος του γαλλικού τμήματος παρατηρητών της Επιτροπής Επαλήθευσης Κοσσόβου, KVM (KosovoVérification Mission, Γάλλος συνταγματάρχης, την περίοδο Οκτώβριος 1998- Μάρτιος 1999. Ο συνταγματάρχης μας έλεγε πως δεν καταλαβαίνει τι ήθελαν οι Αγγλο-Σάξονες συνάδελφοί του, Άγγλοι και Αμερικανοί, που έμοιαζαν να προκαλούν τους Σέρβους καθημερινά για να τους σπρώξουν σε ακρότητες και να αποσπάσουν έτσι την αφορμή για επέμβαση. Σύμφωνα με τις εκθέσεις του Γάλλου συνταγματάρχη δεν υπήρχε λόγος επίθεσης.
Θυμούμαι τις εκθέσεις των Γάλλων αξιωματικών της επιχείρησης «Alba» των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι, στα σύνορα της Αλβανίας-Κοσσόβου ρωτούσαν τους Κοσσοβάρους πρόσφυγες, των οποίων τα σπίτια είχαν πυρποληθεί. Σύμφωνα με τις εκθέσεις που έστελναν στον ΟΗΕ και των οποίων παίρναμε αντίγραφα, στο ερώτημα: Είναι ο σερβικός στρατός του Μιλόσεβιτς που καίει τα σπίτια σας; Η απάντηση πιο συχνά ήταν: «Όχι, είναι ο ΟυΤσε Κα (οι Κοσσοβάροι αντάρτες του Χασίμ Θάτσι)» Ας σημειωθεί, λοιπόν, παρενθετικά ότι ο ΟΗΕ δεν αγνοούσε τι πραγματικά γινόταν στο Κόσσοβο.
Αυτό που καταλαβαίναμε τότε ήταν ότι ο Χασίμ Θάτσι, αντιγράφοντας ότι είχε συμβεί πολλές φορές στην Βοσνία, επιζητούσε να υποκινήσει μιαν επέμβαση του ΝΑΤΟ, προκαλώντας τον εκπατρισμό των συμπατριωτών του και καίγοντας μερικά σπίτια μπροστά στους φακούς της Δυτικής δημοσιότητας, για να προσελκύσει την αλληλεγγύη της διεθνούς κοινότητας. ΄Ολες αυτές οι ακρότητες φορτώνονταν φυσικά στον Μιλόσεβιτς.
Θυμούμαι επίσης την «πραγματική-ψεύτικη σφαγή στο Ρασάκ», τον Ιανουάριο 1999, που επέτρεψε στο ΝΑΤΟ να δικαιολογήσει την επιμελώς προμελετημένη επέμβασή του. Όλες οι λεπτομέρειες αυτής της σκηνοθεσίας αποδείχτηκαν έκτοτε, χάρις στη μαρτυρία της Δρ. HelenaRanta, Φιλανδής υπεύθυνης της επιτόπιας διεθνούς έρευνας. Πολλά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν τις δηλώσεις της, αλλά δυστυχώς πολύ μετά τα γεγονότα. Σ΄αυτήν την υπόθεση αφιέρωσε άρθρο της, τον Οκτώβριο του 2003, η Berliner Zeitung, που αναδημοσιεύθηκε από την γαλλική εφημερίδα«Courrier international» : https://www.courrierinternational.com/article/2001/01/25/levrai-faux-massacre-qui-a-declenche-la-guerre-du-kosovo, και διαβάστε κυρίως το πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο του Roland Magnin, του 2009: : https://www.investigaction.net/fr/Le-massacreserbe-de-Racak-n-a/
Θυμούμαι επίσης τις σχεδόν καθημερινές ψεύτικες δηλώσεις στον Τύπο του κ. Jamie Shea, Βρετανού εκπροσώπου του ΝΑΤΟ, στον οποίο είχαμε κολλήσει το προσωνύμιο «Σουπερ Ψεύτης». ΄Αφηνε να εννοηθεί ότι βομβαρδίζαμε στρατιωτικούς στόχους, πάντοτε με επιτυχία.
Jamie Shea
Στην πραγματικότητα τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ πραγματοποιούσαν 500 αποστολές την ημέρα, κατά μέσο όρο, επί 78 ημέρες. Βομβάρδιζαν κυρίως αστικές υποδομές, με περιορισμένη ακρίβεια άλλωστε, κάτι που δεν «πουλιόταν» στην Δυτική κοινή γνώμη. ΄Επρεπε λοιπόν να ψεύδεται, δίνοντας την εντύπωση στρατιωτικής αναμέτρησης , κρύβοντας τις απώλειες του άμαχου πληθυσμού και παρουσιάζοντας κολακευτικούς αλλά ψεύτικους απολογισμούς.
Οι ακριβείς καταμετρήσεις μετά το τέλος των βομβαρδισμών έδειξαν ότι η σερβική στρατιωτική δύναμη στο Κόσσοβο έμεινε κατά 96% άθικτη, μετά από βομβαρδισμούς 78 ημερών. Το ηθικό του σερβικού στρατού ήταν πάντοτε υψηλό.
Αυτό που επέφερε την σερβική συνθηκολόγηση ήταν λοιπόν η καταστροφή της οικονομικής υποδομής της χώρας και όχι μια νίκη στρατού εναντίον στρατού. Είναι δυστυχώς η Νατοϊκή μέθοδος, πανομοιότυπα εφαρμοσμένη και στην Συρία, όπως καταγγέλθηκε από τον Γάλλο συνταγματάρχη François Régis LEGRIER, στο άρθρο του «Η Μάχη του Χατζίν: «Τακτική νίκη, Στρατηγική ήττα» .https://www.asafrance.fr/images/legrier_fran%C3%A7ois-regis_la-bataille-d-hajin.pdf
Στα ανωτέρω μπορούν να προστεθούν τα σχόλια του συνταγματάρχη, που είχε σταλεί ως παρατηρητής στις διαπραγματεύσεις του Ραμπουγιέ, και επιστρέφοντας κάθε τόσο στο Γενικό Επιτελείο , μιλούσε για τους διπλωμάτες μας, χαρακτηρίζοντάς τους « Τρελούς λυσσασμένους πολεμοχαρείς», που αξιώνουν από τους Σέρβους να δεχτούν απαράδεκτους όρους για να προκαλέσουν την απόρριψη και την δικαιολογία επέμβασης.
. . .
Ορισμένοι μπορεί να με ψέξουν για την πολύ καθυστερημένη αυτή μαρτυρία για ένα θέμα τέτοιας σημασίας.
Υπάρχουν γι΄αυτό πολλοί λόγοι:
Πρώτο, μια τέτοια μαρτυρία έχει χρησιμότητα όταν υπάρχει πιθανότητα να ακουστεί και όχι να εκμηδενιστεί στιγμιαία από τον ενορχηστρωμένο πάταγο των μέσων ελεγχόμενης πληροφόρησης. Η δημοσίευση ενός άρθρου δύσκολα τρώσιμου, από τους Serge Halimi et Pierre Rimbert, δημοσιογράφων με δημοτικότητα, σε μιαν καθιερωμένη εφημερίδα κύρους όπως η«Monde Diplomatique»,μου δίνει την ευκαιρία να ενώσω την ταπεινή μου φωνή με την δική τους και να συμπληρώσω την μαρτυρία τους.
Οι διαπιστούμενες υποτροπές ψευδολογίας και μηχανορραφιών του Δυτικού Συνασπισμού, μετά την υπόθεση του Κοσσόβου (Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ουκρανία, Βενεζουέλα, υπόθεση (δηλητηρίασης) Σκρίπαλ…), πάντοτε για να δικαιολογήσουν μιαν δόλιας πρόθεσης επέμβαση, μου φαίνονται ολοένα και περισσότερο ανυπόφορες. Οι συνέπειες αυτών των δήθεν ανθρωπιστικών επεμβάσεων είναι αδιάλειπτα καταστροφικές και πολύνεκρες για τους άμαχους πληθυσμούς και σε ορισμένες περιπτώσεις για τα συμφέροντα της δικής μας χώρας ( προσφυγικά κύματα μετανάστευσης, τρομοκρατικές πράξεις αντιποίνων, τεράστια απώλεια γοήτρου για την χώρα μας).
Για την καταπολέμηση αυτού του αέναου ψευδούς προσχήματος «Υποχρέωση για Προστασία» (επέμβαση χωρίς εντολή του ΟΗΕ),αξιώματος που εφευρέθηκε από τους Δυτικούς (ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία) για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους, θα πρέπει να επιβάλλουμε στο εξής την «Υποχρέωση Ανθρωπιστικής Μαρτυρίας» και να καταγγέλλουμε τα ψεύδη όποτε τα διαπιστώνουμε. Πολλοί το έκαναν πιο γενναία από εμένα (Μάννιγκ, Σνόουντεν,΄Ασανζ) και το πλήρωσαν πολύ ακριβά (με φυλακή και εξορία).
Général Dominique Delawarde, 4 mai 2019
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου