Ὁ Αὐτοκράτορας τοῦ εἶπε ὅτι θὰ πέσουμε πολεμώντας καὶ ὁ προδότης ἀπαντᾷ: «Σὺ μὲ κρίνεις σήμερα, αὔριο θὰ σὲ δικάσει ὁ θεός»...
Δὲν ἠρνήθη τὴν κατηγορία, ἀλλὰ ἐκαυχήθη καὶ διὰ τὴν προδοσία, γεγονός ποὺ φανερώνει τὸ πνεῦμα ποὺ διεῖπε τὴν ἐπίσημο ἡγεσία τοῦ κλήρου, ἐκεῖνές τις κρίσιμες στιγμές. Ο Γεννάδιος Σχολάριος είχε ξεσηκώσει τους καλογέρους προτρέποντας τους να ανοίξουν τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και να επαληθευτούν οι γραφές.
ΤΟ 1953 Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ. ΠΟΙΟΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ;
Ο Δούκας Νοταράς ανθενωτικός, φίλος και συνεργάτης του Γεννάδιου Σχολάριου, παρακαλούσε να πέσει η πόλη μια ώρα γρηγορότερα. Ο Αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή «Να κλείσουν όλες οι πόρτες των τειχών», κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί η αποστολή αυτή είχε ανατεθεί στους ιερωμένους».
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ:
«ΠΝΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ».
O Γεώργιος Γεννάδιος ή Σχολάριος έγραφε:
«Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ».
«Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες’ αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι».
ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΘΕΟΔΩΡΑ ΦΡΑΝΤΖΗ Ή Η ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ», / αγγλιστί συγγραφείσα υπό του Αιδεσίμου I. M. Neale, κτλ. μεταφρασθείσα δε υπό Χ. Α. Παρμενίδου Σισμανόγλειο Μέγαρο Ελληνικού Γ. Προξενείου Κων/πολης Εκδίδοται νυν το δεύτερον υπό Ι.Ε. Μάνου Συγγραφείς: Neale, I. M Παρμενίδης, Χ. Α. Τόπος έκδοσης και Ημερομηνία Έκδοσης: Εν Σμύρνη: Ι. Ε. Μάνος, 1879, 414 σ.; 13χ20 εκ
Τὸ χρονικὸ τῆς «ἁλώσεως» περιγράφεται ἀπὸ τὴν Θεοδώρα Φραντζῆ, που στο παραπάνω μυθιστόρημα υποτίθεται ότι είναι κόρη τοῦ χρονικογράφου τῆς «ἁλώσεως» Γεωργίου Φραντζῆ, ποὺ ἤταν πρωτοβεστάριος τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
(Eάν διαβάσουμε το «Χρονικόν» του Φραντζή θα διαπιστώσουμε ότι το πρόσωπο «Θεοδώρα Φραντζή» είναι ανύπαρκτο. Πρόκειται για πλάσμα της φαντασίας του Τζον Μέισον Νιλ. Ο Φραντζής είχε μόνο μία κόρη που έφερε το όνομα Θάμαρ και πέθανε το 1464, στο σαράι του Σουλτάνου σε ηλικία 16 ετών).
ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ:
Ἡ ἐπιτροπή ποὺ θὰ διαπραγματευόταν τὴν παράδοσι τῆς Πόλης στον Σουλτάνο, ἦτο ἐξαμελῆς καὶ ἀπετελεῖτο ἀπὸ τὸν Ἱεροκήρυκα «τότε» Ἰωασὰφ (Ἰωσήφ) Κόκα, τὸν Μέγα Δοῦκα Λεόντειο καὶ ἄλλα τέσσερα ἄτομα.
Ἡ ἐπιτροπὴ τῶν Τούρκων εἶχε ἀρχηγὸ τὸν Πασὰ τῆς Ἀδριανουπόλεως Ῥεσίτ.
Ὁ Ἰωασὰφ καὶ οἱ προδότες συνελήφθησαν ἀπό τὶς αὐτοκρατορικὲς ἀρχὲς διὰ προδοσία, μετὰ ἀπὸ τὴν δεύτερη συνάντησι μὲ τοὺς Τούρκους.
Ἐρωτηθεὶς ἐὰν ἀρνῆται τὴν κατηγορία τῆς συνομωσίας, ὁ Ἰωασὰφ ἀπήντησε: «Καυχιέμαι δι’ αὐτό. Ἤθελα νὰ σώσω τὴν ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἔνωσι μὲ τοὺς καταραμένους καθολικούς. Προτίμησα νὰ βάλω τέλος εἰς τὴν αὐτοκρατορία. Αὐτοκράτορα θὰ πέσει ὁ θρόνος σου καὶ θὰ καταπατηθεῖ».
Εικόνα που προσκυνούν στις εκκλησίες τους οι «Έλληνες» ορθόδοξοι χριστιανοί: 1453. O (Άγιος;) Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη ( Άγιο !) Γεννάδιο Σχολάριο, γιατί (ο Πατριάρχης) του παρέδωσε την Πόλη.
Για να το καταλάβουμε: σε Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία παρουσιάζεται σαν Άγιος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας ο μουσουλμάνος σφαγέας Μωάμεθ Β’;
ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ
Ὁ Αὐτοκράτορας τοῦ εἶπε ὅτι θὰ πέσουμε πολεμώντας καὶ ὁ προδότης ἀπαντᾷ: «Σὺ μὲ κρίνεις σήμερα, αὔριο θὰ σὲ δικάσει ὁ θεός»(!!!).
Ὁ προδότης Ἰωασὰφ κατεδικάσθη εἰς θάνατο. Καθόλην τὴν διάρκεια τῆς ἀνακρίσεως, ἦτο προκλητικὸς καὶ αὐθάδης καὶ ὄχι μόνο δὲν ἠρνήθη τὴν κατηγορία, ἀλλὰ ἐκαυχήθη καὶ διὰ τὴν προδοσία, γεγονός ποὺ φανερώνει τὸ πνεῦμα ποὺ διεῖπε τὴν ἐπίσημο ἡγεσία τοῦ κλήρου, ἐκεῖνές τις κρίσιμες στιγμές.
Μετὰ ἀπὸ ἰσχυρὲς πιέσεις τῶν ὑπολοίπων στελεχῶν τῆς ἐπισήμου ἡγεσίας τοῦ κλήρου στὸν Αὐτοκράτορα, ἐκεῖνος ἔδωσε τελικὰ χάρι στὸν Ἰωασὰφ Κόκα, ἔναν προδότῃ ποὺ ἔκανε τὰ πάντα διὰ νὰ κυριευθῇ ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
Ὁ Ἰωασὰφ Κόκας εἶναι ὁ Γ’ μετὰ τὴν ἁλωσιν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1459-1463)…
Το παραπάνω βιβλίο είναι μυθιστόρημα άγγλου συγγραφέως του 19ου αώνος. Φαίνεται όμως ότι περιγράφει τα γεγονότα πολύ καλύτερα από «σοβαρούς» ιστορικούς.
Προσέξτε και τα παρακάτω:
1. «Ἡ Πόλις ΕΠΑΡΑΔΟΘΗ ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ μερίδα τῶν ἀνθενωτικῶν στοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ πολιορκητικοῦ Στρατοῦ» (Καρολίδης – Ἱστορία Τῆς Ἑλλάδος).
2. Σὲ παλιὸ λαϊκὸ τραγούδι τοῦ Πόντου ἀναφέρεται ἡ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ Τῆς Πόλεως μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ φράσι «ΕΔΩΚΑΝ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ»…(Νικ. Πολίτης: Τραγούδια του ελληνικού λαού).
3. «Ο Γεννάδιος Σχολάριος είχε ξεσηκώσει τους καλογέρους προτρέποντας τους να ανοίξουν τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και να επαληθευτούν οι γραφές. «Ανοίξτε τις πύλες του κάστρου, αντί να περιμένετε να τις ανοίξει ο εχθρός. Αφήστε τον να μπει στην πόλη. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει …Η από άνωθεν απόφαση υπόσχεται την βοήθειά της. Ούτε την βοήθεια των Λατίνων θέλουμε, ούτε την ένωση χρειαζόμαστε. Αφήστε τον άπιστο να περάσει. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει. Πιστεύσατε και θα σωθείτε. Μα αν είστε τόσο άπιστοι ώστε να κρέμεστε από την ανδρεία των στρατιωτών, τότε μάθετε πως η πατρίδα σας είναι χαμένη και σεις μαζί της» (Δούκας-Σάθας-Μόρτμαν)».
4. «Ο Δούκας Νοταράς ανθενωτικός, φίλος και συνεργάτης του Γεννάδιου Σχολάριου, παρακαλούσε να πέσει η πόλη μια ώρα γρηγορότερα … Όταν έγινε η άλωση αυτός ο άθλιος προδότης βρέθηκε να φρουρείται στο σπίτι του από ισχυρή τουρκική δύναμη. Σκοτώθηκε αργότερα από τον Σουλτάνο λόγω πλεκτάνης που εξυφάνθηκε σε βάρος του από τους αντιπάλους του.
Ο Αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή «Να κλείσουν όλες οι πόρτες των τειχών», κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί η αποστολή αυτή είχε ανατεθεί στους ιερωμένους».
John Mason Neale, «Theodora Phranza; or, the Fall of Constantinople» (J. Masters, Λονδίνο 1857). Πρόκειται για το μυθιστόρημα του αγγλικανού θεολόγου, ιεροκήρυκα και λογοτέχνη Τζον Μέισον Νιλ (John Mason Neale, 1818-1866), το οποίο εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1857 με τίτλο «Theodora Phranza; or, the Fall of Constantinople».
«Θεοδώρα Φραντζή ή η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» (υπό του αιδεσίμου I. M. Neale, κτλ., μετεφράσθη εκ του αγγλικού υπό Χ. Α. Παρμενίδου, Τύποις Σ. Παυλίδου, Αθήνα 1860). «Θεοδώρα Φραντζή ή η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» (αγγλιστί συγγραφείσα υπό του Αιδεσίμου I. M. Neale, κτλ. μεταφρασθείσα δε υπό Χ.Α. Παρμενίδου, Εν Σμύρνη: Ι. Ε. Μάνος, 1879).
Ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”:
«Και ήταν οι καιροί που η Πόλη Πόρνη
σε μετάνοιες ξενυχτούσε
και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε
και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη
Και καρτέραγε τον τούρκο να την πάρει».
H ΕΛΛΑΔΑ TOY 1453, H ΕΛΛΑΔΑ TOY 2018.Το γενικότερο κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής του 1453 ήταν δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά, παρακμή. Η γενική δεισιδαιμονία τρεφόταν από τις προφητείες. Προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας.Το 1453 η Ελληνική Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, εκεί τους δέχονταν με ψεύτικες τιμές και δόξες, αλλά ουσιαστική βοήθεια δεν πρόσφεραν. Πράγματι η «Δύση» δεν βοήθησε. Όταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη αλλά εμείς οι ίδιοι τι κάναμε;
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση, τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου.
Σύμφωνα με διάφορες πηγές η Κωνσταντινούπολη το 1453 είχε πληθυσμό περί τις 70.000 με 100.000 κατοίκους.
Ένας βασικός κανόνας – δείκτης σε μια γενική πολεμική επιστράτευση ενός λαού είναι ότι, οι ικανοί προς πόλεμο και μάχη είναι περίπου ένας στους επτά και βοηθητικοί άλλοι τόσοι.
Θα περίμενε κανείς ότι οι πολεμιστές που υπερασπίζονταν την Βασιλεύουσα το 1453, ανάλογα με τον πληθυσμό της πόλεως, θα ήταν περίπου 15.000 άνδρες και άλλοι τόσοι οι βοηθητικοί. Οι υπόλοιποι 70.000 θα ήταν ανίκανοι προς πόλεμο γέροντες, γυναικόπαιδα κα άρρωστοι.
Επειδή όλες οι γειτονικές ελληνικές επαρχίες, αλλά και οι μακρινότερες, θα έδιναν και αυτές κάποιους μαχητές για την υπεράσπιση της πρωτεύουσας των Ελλήνων, είναι λογική η σκέψη ότι ο αυτοκράτορας θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον 50.000 πολεμιστές στα κάστρα.
Και όμως δεν διέθετε παρά μόνο 4.500 άνδρες, μαζί με τους ξένους. (Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους, τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000).
Οι υπόλοιποι άνδρες στην πόλη τι έκαναν;
Μήπως ήταν αστράτευτοι μοναχοί, οι οποίοι αντί να πολεμούν, έκαναν ατελείωτες δεήσεις στον ιεχωβά για να σώσει την πόλη;
Την εποχή της Αλωσης υπήρχε έξαρση του μοναχισμού.
Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθωνα ήταν πρώτοι. Η Πόλη ήταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών που, αν δεν προέκυπταν οι Τούρκοι, πιθανότατα θα ξεσπούσε. Οι καλόγεροι ήταν πολλοί, αλλά δεν πολεμούσαν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς (βλέπε τάγμα τευτόνων ιπποτών), που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν.
Η Αγιά Σοφιά, όπως και όλες οι εκκλησίες ήταν γεμάτες, πλην των γυναικόπαιδων, από μοιρολάτρες άντρες που περίμεναν να τους σώσει ο φυλετικός θεός των εβραίων Ιεχωβά. Ήταν τέτοια η θρησκολατρεία όπου το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού, αυτό ως προς τον αντρικό πληθυσμό, είχε βάλει τα καλογερικά ράσα.
Η Πόλη το 1453 είχε 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, που θα μπορούσαν να δώσουν 10.000 πολεμιστές.
Εντός των τειχών επίσης υπήρχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αμπέλια κλπ και οι αγρότες έκαναν με ασφάλεια τις εργασίες τους. Η Πόλη είχε και δύο τεράστιους ναυστάθμους και μεγάλες ανοικτές δεξαμενές, δηλαδή θεωρητικά θα μπορούσε να αντέξει μακροχρόνια πολιορκία, αν είχε άνδρες πολεμιστές.
Όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι.
Ο Σφραντζής στο “Μικρό Χρονικό” αναφέρει ξεκάθαρα ότι στις λίστες των υπερασπιστών περιελάμβαναν ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ και τους υπολόγιζαν μέσα σε αυτούς που θα έπρεπε να λάβουν όπλα. Οι μοναχοί όμως δεν πολεμούσαν.
Ακόμη και ο Σχολάριος έγραφε: «ότι για να υπάρξει άμυνα της πόλης, πρέπει όλοι να δώσουν ό,τι έχουν από χρήματα, όλοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, αυτά όμως να τα κάνουν διατηρώντας την ορθή πίστη, και σε κάθε περίπτωση χωρίς να κάθονται άπραγοι και απλά να κάνουν θείες λειτουργίες, γιατί στην περίπτωση αυτή, οι ψαλμωδίες χωρίς την γνήσια ευσέβεια ίσως να παροξύνουν τον Θεό».
Ο Γεννάδιος Σχολάριος βέβαια είχε κλειστεί στη Μονή Παντοκράτορα, που ήταν το αρχηγείο της ανθενωτικής παράταξης και προφήτευε την επικράτηση των Τούρκων, λόγω των αμαρτιών των κατοίκων της.
Κατά τον Σλουμπερζέ «μη έχον συνείδησιν του φοβερού υπό των Τούρκων κινδύνου … εβροντοφώνει αδιακόπως κατά του νέου καθεστώτος (ενωτικού) … προλέγων δια μυστηριωδών προφητειών το τέλος της Αυτοκρατορίας υπό θείας οργής… ενώ οι στασιασταί των οδών, άντρες και γυναίκες, μοναχοί και ιερείς, καλογραίαι και λαϊκοί …δεν έπαυον αναφωνούντες «θάνατος εις τους αζυμίτας και της ειδωλολατρείας αυτών» … και επικαλούνταν την Θεοτόκο που θα έδιωχνε τους Τούρκους.
Οι καλόγεροι της Πόλης κατά τον χρονογράφο της Άλωσης Δούκα ήθελαν να ανοίξουν τις πύλες μια ώρα αρχύτερα για να επαληθευτούν … οι προφητείες. Κατά τον Φραντζή οι ξένοι μισθοφόροι του Παλαιολόγου δεν πληρώνονταν καλά. Ο Παλαιολόγος ζήτησε χρυσάφι και ασήμι από τις εκκλησίες για να κόψει νόμισμα, αλλά του το αρνήθηκαν. Όταν ζητούσε στρατιώτες από τους υπηκόους του, παραπονιούνταν ότι «δεν αδειάζουν, γιατί έχουν δουλειές και πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους».
Δύο απατεώνες της εποχής (Μανουήλ Ιάγαρης και μοναχός Νεόφυτος ο Ρόδιος) που τους ζητήθηκε να επισκευάσουν μέρος των κάστρων που καταστράφηκε από τα τούρκικα κανόνια , έκλεψαν τα χρήματα.
Ο μετέπειτα γνωστός περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει ότι πλήθος ανθενωτικοί και κυρίως καλόγεροι λιποτακτούσαν και πήγαιναν με τους Τούρκους.
Από ένα νεόκτιστο οχυρό τόσκασε ένας καλόγερος ονόματι Πέτρος με άλλους 300, αλλαξοπίστησαν όλοι, αυτός ονομάστηκε Μεχμέτ και πήραν μέρος στην πολιορκία στο πλευρό των Τούρκων.
Αυτή ήταν η τραγωδία του Ελληνικού Έθνους την εποχή εκείνη.
Βλέπετε τίποτε κοινό με τους σημερινούς Έλληνες;
Οι Βυζαντινοί Έλληνες, ό,τι και να ήταν, ό,τι και να πίστευαν, είναι οι εξ αίματος πρόγονοί μας, οι παππούδες μας.
Έχουμε το ίδιο αίμα μ’ αυτούς. Μπορεί οι ίδιοι οι Βυζαντινοί να είχαν μία μειωμένη και ελαττωματική συνείδηση της Ελληνικής καταγωγής τους και να έδιναν μεγαλύτερη βαρύτητα στην θρησκεία. Μπορεί να έλεγαν είμαστε χριστιανοί, πιστεύουμε στον ιουδαίο θεό ιεχωβά, δεν είμαστε Έλληνες.
Ο Βυζαντινός πατριάρχης Γεώργιος Γεννάδιος, αυτός που πρόδωσε την Πόλη στους τούρκους, είχε δηλώσει: «είμαι χριστιανός, όχι Έλληνας». «Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες’ αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι.»
Την ίδια στιγμή ο Έλληνας Αυτοκράτορας, στον τελευταίο συγκινητικό λόγο του, αποκαλεί την Βασιλεύουσα «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων».
Το αίμα είναι αίμα, η θρησκεία δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Ο διάσημος σέρβος σκηνοθέτης Εμίρ Κουστορίτσα, γιος του Μουράτ Κουστουρίτσα (δημοσιογράφου που εργαζόταν στην Γραμματεία Πληροφοριών του Σεράγεβο) και της Σένκα Νουμάνκαντιτς (δικαστική γραμματέας) μεγάλωσε ως το μοναχοπαίδι μιας μουσουλμανικής Βοσνιακής οικογένειας στη Γκόριτσα, μια γειτονιά στο Σεράγεβο της Βοσνίας. Την ημέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου (Đurđevdan) το 2005 ο Εμίρ βαπτίστηκε ως μέλος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με το όνομα Νεμάνια (Немања) στη μονή Σαβίνα του Μαυροβουνίου, κοντά στο Herceg Novi.
Δήλωσε: «μπορεί να ήμασταν μουσουλμάνοι για 250 χρόνια, αλλά πρώτα ήμασταν Ορθόδοξοι και βαθιά μέσα μας ήμασταν πάντα Σέρβοι, η θρησκεία δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Γίναμε μουσουλμάνοι μόνο για να γλιτώσουμε από τους Τούρκους».
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
autochthonesellhnes
ΠΗΓΗ
Τὸ χρονικὸ τῆς «ἁλώσεως» περιγράφεται ἀπὸ τὴν Θεοδώρα Φραντζῆ, που στο παραπάνω μυθιστόρημα υποτίθεται ότι είναι κόρη τοῦ χρονικογράφου τῆς «ἁλώσεως» Γεωργίου Φραντζῆ, ποὺ ἤταν πρωτοβεστάριος τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
(Eάν διαβάσουμε το «Χρονικόν» του Φραντζή θα διαπιστώσουμε ότι το πρόσωπο «Θεοδώρα Φραντζή» είναι ανύπαρκτο. Πρόκειται για πλάσμα της φαντασίας του Τζον Μέισον Νιλ. Ο Φραντζής είχε μόνο μία κόρη που έφερε το όνομα Θάμαρ και πέθανε το 1464, στο σαράι του Σουλτάνου σε ηλικία 16 ετών).
ΤΟ 1953 Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ. ΠΟΙΟΣ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ;
Ο Δούκας Νοταράς ανθενωτικός, φίλος και συνεργάτης του Γεννάδιου Σχολάριου, παρακαλούσε να πέσει η πόλη μια ώρα γρηγορότερα. Ο Αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή «Να κλείσουν όλες οι πόρτες των τειχών», κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί η αποστολή αυτή είχε ανατεθεί στους ιερωμένους».
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ:
«ΠΝΙΞΤΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ».
O Γεώργιος Γεννάδιος ή Σχολάριος έγραφε:
«Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ».
«Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες’ αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι».
ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΘΕΟΔΩΡΑ ΦΡΑΝΤΖΗ Ή Η ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ», / αγγλιστί συγγραφείσα υπό του Αιδεσίμου I. M. Neale, κτλ. μεταφρασθείσα δε υπό Χ. Α. Παρμενίδου Σισμανόγλειο Μέγαρο Ελληνικού Γ. Προξενείου Κων/πολης Εκδίδοται νυν το δεύτερον υπό Ι.Ε. Μάνου Συγγραφείς: Neale, I. M Παρμενίδης, Χ. Α. Τόπος έκδοσης και Ημερομηνία Έκδοσης: Εν Σμύρνη: Ι. Ε. Μάνος, 1879, 414 σ.; 13χ20 εκ
Τὸ χρονικὸ τῆς «ἁλώσεως» περιγράφεται ἀπὸ τὴν Θεοδώρα Φραντζῆ, που στο παραπάνω μυθιστόρημα υποτίθεται ότι είναι κόρη τοῦ χρονικογράφου τῆς «ἁλώσεως» Γεωργίου Φραντζῆ, ποὺ ἤταν πρωτοβεστάριος τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
(Eάν διαβάσουμε το «Χρονικόν» του Φραντζή θα διαπιστώσουμε ότι το πρόσωπο «Θεοδώρα Φραντζή» είναι ανύπαρκτο. Πρόκειται για πλάσμα της φαντασίας του Τζον Μέισον Νιλ. Ο Φραντζής είχε μόνο μία κόρη που έφερε το όνομα Θάμαρ και πέθανε το 1464, στο σαράι του Σουλτάνου σε ηλικία 16 ετών).
ΚΑΤΑ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ:
Ἡ ἐπιτροπή ποὺ θὰ διαπραγματευόταν τὴν παράδοσι τῆς Πόλης στον Σουλτάνο, ἦτο ἐξαμελῆς καὶ ἀπετελεῖτο ἀπὸ τὸν Ἱεροκήρυκα «τότε» Ἰωασὰφ (Ἰωσήφ) Κόκα, τὸν Μέγα Δοῦκα Λεόντειο καὶ ἄλλα τέσσερα ἄτομα.
Ἡ ἐπιτροπὴ τῶν Τούρκων εἶχε ἀρχηγὸ τὸν Πασὰ τῆς Ἀδριανουπόλεως Ῥεσίτ.
Ὁ Ἰωασὰφ καὶ οἱ προδότες συνελήφθησαν ἀπό τὶς αὐτοκρατορικὲς ἀρχὲς διὰ προδοσία, μετὰ ἀπὸ τὴν δεύτερη συνάντησι μὲ τοὺς Τούρκους.
Ἐρωτηθεὶς ἐὰν ἀρνῆται τὴν κατηγορία τῆς συνομωσίας, ὁ Ἰωασὰφ ἀπήντησε: «Καυχιέμαι δι’ αὐτό. Ἤθελα νὰ σώσω τὴν ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἔνωσι μὲ τοὺς καταραμένους καθολικούς. Προτίμησα νὰ βάλω τέλος εἰς τὴν αὐτοκρατορία. Αὐτοκράτορα θὰ πέσει ὁ θρόνος σου καὶ θὰ καταπατηθεῖ».
Εικόνα που προσκυνούν στις εκκλησίες τους οι «Έλληνες» ορθόδοξοι χριστιανοί: 1453. O (Άγιος;) Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη ( Άγιο !) Γεννάδιο Σχολάριο, γιατί (ο Πατριάρχης) του παρέδωσε την Πόλη.
Για να το καταλάβουμε: σε Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία παρουσιάζεται σαν Άγιος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας ο μουσουλμάνος σφαγέας Μωάμεθ Β’;
ΘΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ
Ὁ Αὐτοκράτορας τοῦ εἶπε ὅτι θὰ πέσουμε πολεμώντας καὶ ὁ προδότης ἀπαντᾷ: «Σὺ μὲ κρίνεις σήμερα, αὔριο θὰ σὲ δικάσει ὁ θεός»(!!!).
Ὁ προδότης Ἰωασὰφ κατεδικάσθη εἰς θάνατο. Καθόλην τὴν διάρκεια τῆς ἀνακρίσεως, ἦτο προκλητικὸς καὶ αὐθάδης καὶ ὄχι μόνο δὲν ἠρνήθη τὴν κατηγορία, ἀλλὰ ἐκαυχήθη καὶ διὰ τὴν προδοσία, γεγονός ποὺ φανερώνει τὸ πνεῦμα ποὺ διεῖπε τὴν ἐπίσημο ἡγεσία τοῦ κλήρου, ἐκεῖνές τις κρίσιμες στιγμές.
Μετὰ ἀπὸ ἰσχυρὲς πιέσεις τῶν ὑπολοίπων στελεχῶν τῆς ἐπισήμου ἡγεσίας τοῦ κλήρου στὸν Αὐτοκράτορα, ἐκεῖνος ἔδωσε τελικὰ χάρι στὸν Ἰωασὰφ Κόκα, ἔναν προδότῃ ποὺ ἔκανε τὰ πάντα διὰ νὰ κυριευθῇ ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τοὺς Τούρκους.
Ὁ Ἰωασὰφ Κόκας εἶναι ὁ Γ’ μετὰ τὴν ἁλωσιν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1459-1463)…
Το παραπάνω βιβλίο είναι μυθιστόρημα άγγλου συγγραφέως του 19ου αώνος. Φαίνεται όμως ότι περιγράφει τα γεγονότα πολύ καλύτερα από «σοβαρούς» ιστορικούς.
Προσέξτε και τα παρακάτω:
1. «Ἡ Πόλις ΕΠΑΡΑΔΟΘΗ ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ μερίδα τῶν ἀνθενωτικῶν στοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ πολιορκητικοῦ Στρατοῦ» (Καρολίδης – Ἱστορία Τῆς Ἑλλάδος).
2. Σὲ παλιὸ λαϊκὸ τραγούδι τοῦ Πόντου ἀναφέρεται ἡ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ Τῆς Πόλεως μὲ τὴν χαρακτηριστικὴ φράσι «ΕΔΩΚΑΝ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ»…(Νικ. Πολίτης: Τραγούδια του ελληνικού λαού).
3. «Ο Γεννάδιος Σχολάριος είχε ξεσηκώσει τους καλογέρους προτρέποντας τους να ανοίξουν τις πύλες της Κωνσταντινούπολης και να επαληθευτούν οι γραφές. «Ανοίξτε τις πύλες του κάστρου, αντί να περιμένετε να τις ανοίξει ο εχθρός. Αφήστε τον να μπει στην πόλη. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει …Η από άνωθεν απόφαση υπόσχεται την βοήθειά της. Ούτε την βοήθεια των Λατίνων θέλουμε, ούτε την ένωση χρειαζόμαστε. Αφήστε τον άπιστο να περάσει. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει. Πιστεύσατε και θα σωθείτε. Μα αν είστε τόσο άπιστοι ώστε να κρέμεστε από την ανδρεία των στρατιωτών, τότε μάθετε πως η πατρίδα σας είναι χαμένη και σεις μαζί της» (Δούκας-Σάθας-Μόρτμαν)».
4. «Ο Δούκας Νοταράς ανθενωτικός, φίλος και συνεργάτης του Γεννάδιου Σχολάριου, παρακαλούσε να πέσει η πόλη μια ώρα γρηγορότερα … Όταν έγινε η άλωση αυτός ο άθλιος προδότης βρέθηκε να φρουρείται στο σπίτι του από ισχυρή τουρκική δύναμη. Σκοτώθηκε αργότερα από τον Σουλτάνο λόγω πλεκτάνης που εξυφάνθηκε σε βάρος του από τους αντιπάλους του.
Ο Αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή «Να κλείσουν όλες οι πόρτες των τειχών», κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί η αποστολή αυτή είχε ανατεθεί στους ιερωμένους».
John Mason Neale, «Theodora Phranza; or, the Fall of Constantinople» (J. Masters, Λονδίνο 1857). Πρόκειται για το μυθιστόρημα του αγγλικανού θεολόγου, ιεροκήρυκα και λογοτέχνη Τζον Μέισον Νιλ (John Mason Neale, 1818-1866), το οποίο εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1857 με τίτλο «Theodora Phranza; or, the Fall of Constantinople».
«Θεοδώρα Φραντζή ή η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» (υπό του αιδεσίμου I. M. Neale, κτλ., μετεφράσθη εκ του αγγλικού υπό Χ. Α. Παρμενίδου, Τύποις Σ. Παυλίδου, Αθήνα 1860). «Θεοδώρα Φραντζή ή η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» (αγγλιστί συγγραφείσα υπό του Αιδεσίμου I. M. Neale, κτλ. μεταφρασθείσα δε υπό Χ.Α. Παρμενίδου, Εν Σμύρνη: Ι. Ε. Μάνος, 1879).
Ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”:
«Και ήταν οι καιροί που η Πόλη Πόρνη
σε μετάνοιες ξενυχτούσε
και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε
και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη
Και καρτέραγε τον τούρκο να την πάρει».
H ΕΛΛΑΔΑ TOY 1453, H ΕΛΛΑΔΑ TOY 2018.Το γενικότερο κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής του 1453 ήταν δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά, παρακμή. Η γενική δεισιδαιμονία τρεφόταν από τις προφητείες. Προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας.Το 1453 η Ελληνική Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, εκεί τους δέχονταν με ψεύτικες τιμές και δόξες, αλλά ουσιαστική βοήθεια δεν πρόσφεραν. Πράγματι η «Δύση» δεν βοήθησε. Όταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη αλλά εμείς οι ίδιοι τι κάναμε;
Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση, τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου.
Σύμφωνα με διάφορες πηγές η Κωνσταντινούπολη το 1453 είχε πληθυσμό περί τις 70.000 με 100.000 κατοίκους.
Ένας βασικός κανόνας – δείκτης σε μια γενική πολεμική επιστράτευση ενός λαού είναι ότι, οι ικανοί προς πόλεμο και μάχη είναι περίπου ένας στους επτά και βοηθητικοί άλλοι τόσοι.
Θα περίμενε κανείς ότι οι πολεμιστές που υπερασπίζονταν την Βασιλεύουσα το 1453, ανάλογα με τον πληθυσμό της πόλεως, θα ήταν περίπου 15.000 άνδρες και άλλοι τόσοι οι βοηθητικοί. Οι υπόλοιποι 70.000 θα ήταν ανίκανοι προς πόλεμο γέροντες, γυναικόπαιδα κα άρρωστοι.
Επειδή όλες οι γειτονικές ελληνικές επαρχίες, αλλά και οι μακρινότερες, θα έδιναν και αυτές κάποιους μαχητές για την υπεράσπιση της πρωτεύουσας των Ελλήνων, είναι λογική η σκέψη ότι ο αυτοκράτορας θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον 50.000 πολεμιστές στα κάστρα.
Και όμως δεν διέθετε παρά μόνο 4.500 άνδρες, μαζί με τους ξένους. (Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους, τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000).
Οι υπόλοιποι άνδρες στην πόλη τι έκαναν;
Μήπως ήταν αστράτευτοι μοναχοί, οι οποίοι αντί να πολεμούν, έκαναν ατελείωτες δεήσεις στον ιεχωβά για να σώσει την πόλη;
Την εποχή της Αλωσης υπήρχε έξαρση του μοναχισμού.
Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθωνα ήταν πρώτοι. Η Πόλη ήταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών που, αν δεν προέκυπταν οι Τούρκοι, πιθανότατα θα ξεσπούσε. Οι καλόγεροι ήταν πολλοί, αλλά δεν πολεμούσαν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς (βλέπε τάγμα τευτόνων ιπποτών), που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν.
Η Αγιά Σοφιά, όπως και όλες οι εκκλησίες ήταν γεμάτες, πλην των γυναικόπαιδων, από μοιρολάτρες άντρες που περίμεναν να τους σώσει ο φυλετικός θεός των εβραίων Ιεχωβά. Ήταν τέτοια η θρησκολατρεία όπου το μεγαλύτερο μέρος του ενεργού πληθυσμού, αυτό ως προς τον αντρικό πληθυσμό, είχε βάλει τα καλογερικά ράσα.
Η Πόλη το 1453 είχε 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, που θα μπορούσαν να δώσουν 10.000 πολεμιστές.
Εντός των τειχών επίσης υπήρχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αμπέλια κλπ και οι αγρότες έκαναν με ασφάλεια τις εργασίες τους. Η Πόλη είχε και δύο τεράστιους ναυστάθμους και μεγάλες ανοικτές δεξαμενές, δηλαδή θεωρητικά θα μπορούσε να αντέξει μακροχρόνια πολιορκία, αν είχε άνδρες πολεμιστές.
Όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι.
Ο Σφραντζής στο “Μικρό Χρονικό” αναφέρει ξεκάθαρα ότι στις λίστες των υπερασπιστών περιελάμβαναν ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΑΪΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ και τους υπολόγιζαν μέσα σε αυτούς που θα έπρεπε να λάβουν όπλα. Οι μοναχοί όμως δεν πολεμούσαν.
Ακόμη και ο Σχολάριος έγραφε: «ότι για να υπάρξει άμυνα της πόλης, πρέπει όλοι να δώσουν ό,τι έχουν από χρήματα, όλοι να δώσουν και τη ζωή τους ακόμα, αυτά όμως να τα κάνουν διατηρώντας την ορθή πίστη, και σε κάθε περίπτωση χωρίς να κάθονται άπραγοι και απλά να κάνουν θείες λειτουργίες, γιατί στην περίπτωση αυτή, οι ψαλμωδίες χωρίς την γνήσια ευσέβεια ίσως να παροξύνουν τον Θεό».
Ο Γεννάδιος Σχολάριος βέβαια είχε κλειστεί στη Μονή Παντοκράτορα, που ήταν το αρχηγείο της ανθενωτικής παράταξης και προφήτευε την επικράτηση των Τούρκων, λόγω των αμαρτιών των κατοίκων της.
Κατά τον Σλουμπερζέ «μη έχον συνείδησιν του φοβερού υπό των Τούρκων κινδύνου … εβροντοφώνει αδιακόπως κατά του νέου καθεστώτος (ενωτικού) … προλέγων δια μυστηριωδών προφητειών το τέλος της Αυτοκρατορίας υπό θείας οργής… ενώ οι στασιασταί των οδών, άντρες και γυναίκες, μοναχοί και ιερείς, καλογραίαι και λαϊκοί …δεν έπαυον αναφωνούντες «θάνατος εις τους αζυμίτας και της ειδωλολατρείας αυτών» … και επικαλούνταν την Θεοτόκο που θα έδιωχνε τους Τούρκους.
Οι καλόγεροι της Πόλης κατά τον χρονογράφο της Άλωσης Δούκα ήθελαν να ανοίξουν τις πύλες μια ώρα αρχύτερα για να επαληθευτούν … οι προφητείες. Κατά τον Φραντζή οι ξένοι μισθοφόροι του Παλαιολόγου δεν πληρώνονταν καλά. Ο Παλαιολόγος ζήτησε χρυσάφι και ασήμι από τις εκκλησίες για να κόψει νόμισμα, αλλά του το αρνήθηκαν. Όταν ζητούσε στρατιώτες από τους υπηκόους του, παραπονιούνταν ότι «δεν αδειάζουν, γιατί έχουν δουλειές και πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους».
Δύο απατεώνες της εποχής (Μανουήλ Ιάγαρης και μοναχός Νεόφυτος ο Ρόδιος) που τους ζητήθηκε να επισκευάσουν μέρος των κάστρων που καταστράφηκε από τα τούρκικα κανόνια , έκλεψαν τα χρήματα.
Ο μετέπειτα γνωστός περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει ότι πλήθος ανθενωτικοί και κυρίως καλόγεροι λιποτακτούσαν και πήγαιναν με τους Τούρκους.
Από ένα νεόκτιστο οχυρό τόσκασε ένας καλόγερος ονόματι Πέτρος με άλλους 300, αλλαξοπίστησαν όλοι, αυτός ονομάστηκε Μεχμέτ και πήραν μέρος στην πολιορκία στο πλευρό των Τούρκων.
Αυτή ήταν η τραγωδία του Ελληνικού Έθνους την εποχή εκείνη.
Βλέπετε τίποτε κοινό με τους σημερινούς Έλληνες;
Οι Βυζαντινοί Έλληνες, ό,τι και να ήταν, ό,τι και να πίστευαν, είναι οι εξ αίματος πρόγονοί μας, οι παππούδες μας.
Έχουμε το ίδιο αίμα μ’ αυτούς. Μπορεί οι ίδιοι οι Βυζαντινοί να είχαν μία μειωμένη και ελαττωματική συνείδηση της Ελληνικής καταγωγής τους και να έδιναν μεγαλύτερη βαρύτητα στην θρησκεία. Μπορεί να έλεγαν είμαστε χριστιανοί, πιστεύουμε στον ιουδαίο θεό ιεχωβά, δεν είμαστε Έλληνες.
Ο Βυζαντινός πατριάρχης Γεώργιος Γεννάδιος, αυτός που πρόδωσε την Πόλη στους τούρκους, είχε δηλώσει: «είμαι χριστιανός, όχι Έλληνας». «Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες’ αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι.»
Την ίδια στιγμή ο Έλληνας Αυτοκράτορας, στον τελευταίο συγκινητικό λόγο του, αποκαλεί την Βασιλεύουσα «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων».
Το αίμα είναι αίμα, η θρησκεία δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Ο διάσημος σέρβος σκηνοθέτης Εμίρ Κουστορίτσα, γιος του Μουράτ Κουστουρίτσα (δημοσιογράφου που εργαζόταν στην Γραμματεία Πληροφοριών του Σεράγεβο) και της Σένκα Νουμάνκαντιτς (δικαστική γραμματέας) μεγάλωσε ως το μοναχοπαίδι μιας μουσουλμανικής Βοσνιακής οικογένειας στη Γκόριτσα, μια γειτονιά στο Σεράγεβο της Βοσνίας. Την ημέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου (Đurđevdan) το 2005 ο Εμίρ βαπτίστηκε ως μέλος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με το όνομα Νεμάνια (Немања) στη μονή Σαβίνα του Μαυροβουνίου, κοντά στο Herceg Novi.
Δήλωσε: «μπορεί να ήμασταν μουσουλμάνοι για 250 χρόνια, αλλά πρώτα ήμασταν Ορθόδοξοι και βαθιά μέσα μας ήμασταν πάντα Σέρβοι, η θρησκεία δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Γίναμε μουσουλμάνοι μόνο για να γλιτώσουμε από τους Τούρκους».
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
autochthonesellhnes
ΠΗΓΗ
Τὸ χρονικὸ τῆς «ἁλώσεως» περιγράφεται ἀπὸ τὴν Θεοδώρα Φραντζῆ, που στο παραπάνω μυθιστόρημα υποτίθεται ότι είναι κόρη τοῦ χρονικογράφου τῆς «ἁλώσεως» Γεωργίου Φραντζῆ, ποὺ ἤταν πρωτοβεστάριος τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
(Eάν διαβάσουμε το «Χρονικόν» του Φραντζή θα διαπιστώσουμε ότι το πρόσωπο «Θεοδώρα Φραντζή» είναι ανύπαρκτο. Πρόκειται για πλάσμα της φαντασίας του Τζον Μέισον Νιλ. Ο Φραντζής είχε μόνο μία κόρη που έφερε το όνομα Θάμαρ και πέθανε το 1464, στο σαράι του Σουλτάνου σε ηλικία 16 ετών).
Τὸ «παλαιὸ ἔργο ἀγνώστου» εἶναι στὴν πραγματικότητα τὸ μυθιστόρημα τοῦ Ἄγγλου John Mason Neale «Theodora Phranza; or, the Fall of Constantinople», ποὺ ἄρχισε νὰ δημοσιεύεται σὲ συνέχειες τὸ 1853 (συμπτωματικὰ ἀκριβῶς τετρακόσια χρόνια μετὰ τὴν Ἅλωση), ἐκδόθηκε σὲ βιβλίο τὸ 1857 καὶ ἤδη τὸ 1860 μεταφράστηκε στὰ Ἑλληνικὰ ἀπ’ τὸν Χρῆστο Παρμενίδη.
Οἱ Βάραγγοι ἐμφανίζονται ἤδη στὴν ἀρχὴ τοῦ πρώτου κεφαλαίου:That guest, by his habit, manner, and language, was a Frank; by his fresh, fair complexion, well-made, though somewhat athletic, figure, and light, crisp hair circling round his high forehead, you would not have been mistaken in supposing him of English descent. He was, in truth, Sir Edward de Rushton, Great Acolyth of the Empire, and head of the Varangians or English bodyguard, of the Augustus.Ἡ προσπάθεια τοῦ συγγραφέα «να μειώση τους Έλληνες και να εξυψώση τους Άγγλους» γίνεται κι αὐτὴ φανερὴ ἤδη στὶς πρῶτες σελίδες:“[…] you have not a single native soldier that you can depend on in danger. For reviews and processions to S. Sophia they do indifferently well; but once let the Turkish troops be seen under the walls, and your very women would fight as bravely.”
“More so,” said Phranza, with a bitter smile; […]«Ενα ιστορικόν μυθιστόρημα που ανακαλύπτει Ελληνες και Αγγλους στα τέλη του βυζαντινού μεσαίωνα, βεβαίως, δεν μπορεί να είναι και τόσο ιστορικόν»
John Mason Neale
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου