Τα δημοψηφίσματα ως δικλείδα ασφαλείας της Δημοκρατίας.

Γράφει ο Δημήτρης Ζαφείρης

Αν και ο λαός μας μεγαλόστομα ονομάζεται κυρίαρχος στο άρθρο 1 του Συντάγματός μας, οι πολιτειακοί θεσμοί αποκλείουν κάθε ουσιαστική συμμετοχή του στην λήψη αποφάσεων για όλα τα ζητήματα, ακόμα κι αν αυτά θίγουν θέματα ταυτότητας και εθνικής συνείδησης....


Αυτό οφείλουμε να το αλλάξουμε επειγόντως, ώστε να προστατευτούμε από τα ιδιοτελή συμφέροντα του κάθε κόμματος και του κάθε βουλευτή, που μετά λύπης μας διαπιστώνουμε ότι υπερισχύουν των εθνικών συμφερόντων στην παρακμιακή, ατομοκεντρική πολιτική ζωή του σήμερα.

Το αποκορύφωμα αυτής της νοσηρής πολιτειακής κατάστασης είναι η συμφωνία των Πρεσπών, στην οποία έγινε το αδιανόητο: μια οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που προέκυψε από παζάρια και μεταγραφές βουλευτών, εκ των οποίων πολλοί δε δίστασαν, για ιδιοτελείς σκοπούς, να διαλύσουν ακόμα και τα κόμματα που τους εξέλεξαν, υπερψήφισε μια συμφωνία ενάντια στην θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, περιφρονώντας τον.

Επειδή όμως, ο μόνος γνήσιος πατριώτης που γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τι είναι εθνικό συμφέρον, είναι ο ίδιος ο λαός, αυτός είναι και ο καθ’ ύλην αρμόδιος να έχει την τελευταία λέξη στα εθνικά θέματα.

Εν όψει λοιπόν, συνταγματικής αναθεώρησης από την επόμενη Βουλή, για να αποκατασταθεί το δημοκρατικό αίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών που υπονομεύτηκε και να αποκατασταθεί η δημοκρατική τάξη, ζητούμε τη θέσπιση στο νέο Σύνταγμα τεσσάρων κατηγοριών δημοψηφισμάτων, 2 υποχρεωτικών και δύο πρωτοβουλίας πολιτών, που ήδη υπάρχουν σε συντάγματα άλλων χωρών:

α) Υποχρεωτικά δημοψηφίσματα με αναγκαστική ισχύ για κάθε σοβαρό εθνικό θέμα που προκύπτει, (π.χ για την αλλαγή των συνόρων, που σήμερα είναι δυνατή με 151 ψήφους στη Βουλή) και για κάθε διεθνή συμφωνία που δεσμεύει μακροπρόθεσμα την χώρα.
β) Υποχρεωτικό δημοψήφισμα που θα εγκρίνει κατ’ άρθρο κάθε αλλαγή ή αναθεώρηση του Συντάγματος που προκύπτει από κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
γ) Δυνατότητα δημοψηφίσματος με λαϊκή πρωτοβουλία για κάθε σημαντικό ζήτημα, ιδίως σε περιπτώσεις που η Κυβέρνηση κινείται αντίθετα στο λαϊκό αίσθημα και στο εθνικό συμφέρον.
δ) Ανακλητικό δημοψήφισμα σε περίπτωση που ο Λαός κρίνει ότι υπάρχει προφανής δυσαρμονία μεταξύ της λαϊκής βούλησης και των αποφάσεων της Κυβέρνησης σε σημαντικά ζητήματα (όπως όριζε το Σύνταγμα του 1975), ή ότι η κυβερνητική πλειοψηφία, ή ακόμη και μεμονωμένοι πολιτειακοί παράγοντες, μέλη της εκτελεστικής ή της νομοθετικής εξουσίας, παραβιάζουν τα καθήκοντά τους.

Για τις περιπτώσεις (γ) και (δ) θα τα προκηρύσσει ο ΠτΔ το αργότερο σε 30 ημέρες από την κατάθεση σ’ αυτόν συλλογής υπογραφών ίσης η μεγαλύτερης από το 2% των ψηφισάντων στις τελευταίες εθνικές εκλογές , και η τέλεσή τους θα ορίζεται στο διάστημα μεταξύ 6-8 μηνών από την προκήρυξη του.

Τα ΜΜΕ θα υποχρεούνται δια νόμου, να δεσμεύουν συγκεκριμένο τηλεοπτικό χρόνο και να εξασφαλίζουν ισότιμη μεταχείριση στις διαφορετικές απόψεις, καθ’ όλη την διάρκεια της διαβούλευσης. Τα αποτελέσματα και των τεσσάρων ανωτέρω κατηγοριών δημοψηφισμάτων θα είναι δεσμευτικά και θα αποτελούν νόμους του ελληνικού κράτους. Τροποποιήσεις ή καταργήσεις αυτών των νόμων, που προκύπτουν με τις ανωτέρω διαδικασίες, θα μπορούν να γίνουν μόνον με νέα δημοψηφίσματα.

Όσον αφορά το (α), νομίζουμε πως είναι προφανές, ότι αν υπήρχαν οι παραπάνω διατάξεις στο παρόν Σύνταγμα δεν θα υπήρχε ούτε «συμφωνία των Πρεσπών» ούτε συλλαλητήρια. Το θέμα θα είχε λυθεί με δημοψήφισμα χωρίς ΜΑΤ, χημικά, συγκρούσεις, διχαστικές πρακτικές, μίση και κοστοβόρες κινητοποιήσεις.
Και η συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι παρά ένα παράδειγμα, όπου το 20-25% επέβαλε την θέλησή του στο 75-80%.

Κανείς δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιχαίρει όταν καταπατάται η Δημοκρατία, έστω και αν νομίζει ότι η προσωπική του επιλογή ευνοείται από αυτήν την καταπάτηση. Κάθε καταπάτηση είναι ένα βήμα προς τον ολοκληρωτισμό που ανοίγει το δρόμο για την επόμενη καταπάτηση, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει σε ποια θέση θα βρεθεί την επόμενη φορά.

Δεδομένου ότι στη χώρα μας καταπατάται μ’ αυτόν τον “βάρβαρο” τρόπο ακόμη και η αρχή της πλειοψηφίας, που είναι το υπέρτατο θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, υπάρχει ζήτημα τεράστιου ελλείμματος δημοκρατίας το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε δυναμικά και άμεσα.

Για τα υπόλοιπα τρία δημοψηφίσματα ( β, γ και δ) πρέπει να πούμε τα εξής:
Το Σύνταγμα, ως ο «Νόμος των Νόμων», εμπεριέχει, μεταξύ των άλλων, και το συμβόλαιο που συνάπτει ο Λαός με τους αντιπροσώπους του για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα, και περιγράφει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του κάθε συμβαλλόμενου μέρους.

Πρόκειται για μια ξεκάθαρη σχέση στην οποία, σε κάθε πραγματική δημοκρατία, ο Λαός είναι ο εντολέας και το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία οι εντολοδόχοι.

Στο ισχύον Σύνταγμα αυτή η σχέση όχι μόνον δεν είναι αυτή που περιγράψαμε, αλλά είναι ακριβώς αντεστραμμένη: οι εντολοδόχοι καθορίζουν μονομερώς, στο όνομα των εντολέων αλλά αγνοώντας τους, τι θα περιέχει το Συμβόλαιο που ορίζει τις σχέσεις τους.
Έτσι, συμβαίνει να έχουμε απαράδεκτες διατάξεις στο Σύνταγμα, όπως το άρθρο 86 της ντροπής (περί «μη» ευθύνης Υπουργών) που ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Βουλευτών και που ποτέ δεν θα ενέκρινε ο ελληνικός λαός.

Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιος που να μην αντιλαμβάνεται τον παραλογισμό. Κι όμως αυτόν τον παραλογισμό αποδεχόμαστε χρόνια τώρα, βαυκαλιζόμενοι ότι ζούμε σε δημοκρατία. Αυτόν τον παραλογισμό ήρθε η ώρα να τον σταματήσουμε.

Ασφαλώς και γνωρίζουμε ότι η ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων δεν είναι αρκετή για να καλύψει τα μεγάλα ελλείμματα της δημοκρατίας στη χώρα μας και να θεραπεύσει όλες τις πληγές της. Ασφαλώς και γνωρίζουμε ότι η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη και ριζική θεσμική μεταρρύθμιση προς το δημοκρατικότερο και μάλιστα, μετά την εμπειρία των μνημονίων, αυτή η μεταρρύθμιση συνδέεται πλέον και με την ίδια την επιβίωση του έθνους μας.

Γνωρίζουμε, όμως, επίσης και ότι τέτοιες μεγάλες αλλαγές, που θα αλλάξουν νοοτροπίες και πρακτικές δεκαετιών, δε γίνονται από την μία μέρα στην άλλη αλλά βήμα-βήμα, πόντο-πόντο, επειδή ακριβώς η πλειοψηφία μπορεί να τις υποστηρίξει, μόνον αν αρχίσει να τις εμπιστεύεται και πάψει να τις φοβάται.
Και θα πάψει να τις φοβάται, όταν με την σταδιακή εφαρμογή τους θα αποκτήσει βιωματικές σχέσεις μαζί τους.

Δημήτρης Ζαφείρης, Συνταγματική Πρωτοβουλία Πολιτών 2019

——————

Υστερόγραφο

Στην επίπονη πορεία, λοιπόν, που απαιτείται να διανύσουμε ώστε να μεταμορφωθούμε από οπαδοί-πελάτες, που μας θέλει το παρόν πολιτειακό σύστημα, σε ενεργοί πολίτες, ΖΗΤΟΥΜΕ την στήριξη με την ΥΠΟΓΡΑΦΗ σας στο παραπάνω αίτημα.

Στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι να συλλέξουμε 1.000.000 υπογραφές, ώστε το μήνυμά μας για περισσότερη και ουσιαστική Δημοκρατία να είναι τόσο ηχηρό , που να μην μπορέσει να το αγνοήσει κανείς!
Ας πάρουμε επιτέλους το μέλλον της χώρας στα χέρια μας. Δεν το χρωστάμε μόνον στους εαυτούς μας , αλλά κυρίως στις επόμενες γενιές, που το μέλλον τους υποθήκευσαν η αδιαφορία μας, ο ωχαδερφισμός μας και η καλοπέρασή μας.

Για όσους θέλουν να υπογράψουν, το λινκ της Συνταγματικής Πρωτοβουλίας Πολιτών 2019 με υπογραφες για δημοψηφίσματα, είναι ΕΔΩ
http://synt-protoboulia.antibaro.gr
το είδαμε ΕΔΩ